Και όλοι μας έχουμε μια ιστορία. Από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε στον κόσμο.
Την δημιουργούμε και την κουβαλάμε όλα μας τα χρόνια.
Μια ιστορία που μέσα της ξεδιπλώνεται μια ζωή.
Μια ζωή που ο καθένας μας έφτιαξε, έντυσε και επέλεξε να παίξει.
Άλλος κομπάρσος και άλλος πρωταγωνιστής της ίδιας του ιστορίας.
Μια ιστορία που κάποιοι αποφάσισαν να την κρατήσουν κρυφή και κάποιοι τρελοί και ονειροπαρμένοι, γενναίοι, των άκρων να την μοιραστούν.
Όχι για να κερδίσουν εντυπώσεις – δεν τους χρειάζονται – μα για να έχουν συμμάχους στα όνειρα. Γιατί αυτό είναι κάθε ιστορία. Ένα άσχημο ή όμορφο όνειρο. Που άλλοτε επιλέγεις να το συνεχίσεις και άλλοτε να ξυπνήσεις απότομα για να σταματήσεις τη συνέχεια του.
Δε σου λέω ότι είναι εύκολο, σου λέω όμως ότι απλά αξίζει να το μοιραστείς.
Ακόμα και αν κάποιοι δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι έζησες μια ιστορία που έφτιαξες μαζί τους, που έφτιαξες για πάρτη τους.
Που για μια φορά σ αυτή τη γαμημένη ζωή, τους έκανες ήρωες και πρωταγωνιστές.
Δε θα μπορέσουν ποτέ να τη νιώσουν. Όχι γιατί εσύ δε την διάβασες μπροστά τους αλλά γιατί αυτοί επέλεξαν συνειδητά να είναι κουφοί.
Θα συνεχίσεις να αφηγείσαι, αλλά μάταια.
Και γαμώτο εσύ – μόνο εσύ – ήθελα να ακούσεις την δική μου ιστορία.
Ήθελα να ξέρεις ότι περπατάμε μαζί, ότι μου μαθαίνεις να παίρνω ανάσες και να μην φοβάμαι. Γιατί αυτό είσαι για μένα. Η ελευθερία μου και η φυγή μου.
Εκείνο το πρωινό που θα ξυπνήσω σε ένα δωμάτιο, μ’ εσένα που θα κοιμάσαι δίπλα μου και θ’ αγαπώ και θα χαμογελάσω μετά από πολύ καιρό, γιατί θα έχω φτιάξει και γω την αρχή για μια ιστορία της προκοπής.
Για έναν προορισμό που θα έχω ξεκινήσει και θα αξίζει όλη τη διαδρομή που θα χω κάνει για τη δική μου ιστορία.