Λευκές γραμμές ανάμεσά μας.
Σα να σκόρπισε φθηνό διορθωτικό πάνω στα πιο όμορφα λόγια γεμάτα χρώματα.
Σαν το χθεσινό κρασί.
Περίσσιο.
Η επόμενη μέρα σα παρατεταμένη ασπρόμαυρη ταινία.
Ασπρόμαυρη χωρίς λόγο.
Δεν ξημέρωσε εκείνη η μέρα ποτέ.
Ψευδαίσθηση ήταν είπε.
Αλλά υπήρξε.
Όπως τα τσιγάρα και το ποτό της νύχτας που προηγήθηκε.
Υπήρξε.
Εκείνος κι εκείνη.
Όλα υπάρχουν.
Δεν απαρνιέται τώρα τις στιγμές τους.
Μόνο που άλλοτε κλαίει και άλλοτε γελάει.
Μα ξέρει πως υπάρχουν.
Εκείνος μαζί με εκείνη.
Σε μια πόλη,αν μη τι άλλο, μαγική.
Ίσως να έχει θάλασσα.
Ίσως και όχι.
Δε θυμάται.
Κανένας απ’ τους δυο.
Κι όταν χάνονται έχουν τις λευκές μας γραμμές.
Τα σημάδια μας.
Φτιάξαμε κάτι καλό.
Άλλωστε,δε μας πηγαίνει εμάς το χρώμα αγάπη μου.