Χωρίς όρια δεν πας πουθενά!
Ή μάλλον πας αλλά πώς πας;
Όχι όπως θες εσύ, αλλά όπου σε πάει το κύμα, όπου σε πάνε οι άλλοι…
Σκέψου πως έχεις ένα κουτί με σοκολατάκια , κάθε λογής σοκολατάκια …
Γάλακτος, με μαύρη σοκολάτα ,με πραλίνα, με φράουλα και ότι άλλο χωράει ο νους σου…
Εσύ είσαι στον πάτο του κουτιού…
Κερνάς τα σοκολατάκια σου στην οικογένεια σου, στους φίλους σου, στον περίγυρο σου…
Όλοι περιμένουν ένα σοκολατάκι από εσένα…
Ζητάνε, ζητάνε, ξαναζητάνε και συ κερνάς…
Πρόσεξε όμως ,αν το κουτί αδειάζει και συ κερνάς ,κινδυνεύεις να φάνε εσένα…
Θα γίνεις εσύ ξαφνικά το επιδόρπιο…
Τα σοκολατάκια είναι τα συναισθήματα σου, οι σκέψεις σου, ο χρόνος σου, η προέκταση του εαυτού σου, τα κομμάτια σου…
Αν δε γεμίζεις συχνά το κουτί σου, αν δε το ανατροφοδοτείς με χαρούμενες στιγμές, με δημιουργία, αγάπη, δύναμη, κινδυνεύεις ν’ αδειάσεις…
Αυτό το άδειασμα κοστίζει ακριβά…
Όσα σοκολατάκια και να κεράσεις, ποτέ δε θα είναι αρκετά για κάποιους…
Πάντα θα προσδοκούν πολύ περισσότερα από σένα…
Βάλε τα όρια σου, δώσε όσα σολατάκια εσύ επιθυμείς…
Τόσα όσα ,αντέχεις να μοιραστείς…
Τόσα όσα ,είναι ικανοποιητικά ώστε να σε διατηρούν γεμάτο…
Τόσα όσα, σε κρατούν χορτάτο, ακέραιο…
Τόσα όσα ,σε κάνουν να είσαι εσύ και όχι κάποιος άλλος…
Τόσα όσα, που ακόμη και αν σε φτάσουν στον πάτο δε θα κατηγορείς τους άλλους ότι σε οδήγησαν εκεί, παρά θα ναι δική σου επιλογή και μόνο…
Διαφορετικά θα κλαίγεσαι και θα χτυπιέσαι για το κακό που σε βρήκε…
Και κανείς δε πρόκειται να σε καταλάβει και να σε λυπηθεί, από τη στιγμή που εσύ άνοιξες το κουτί να κεράσεις…
Μη ξεχνάς να γεμίζεις λοιπόν το κουτί σου…