Ζούσα στη ζώνη ασφαλείας … κομματιασμένη μη θέλοντας να χαριστώ σε κανέναν…
Είχα πλάσει τη δική μου καθημερινότητα,τα δικά μου θέλω,είχα βάλει όρια και φορούσα πάντα τη “ζώνη” για να προστατεύομαι από τους κλέφτες της θερινής νυκτός όπως πολλοί αποκαλούν τους ανθρώπους που εμφανίζονται στη ζωή σου και κλέβουν ότι πολυτιμότερο έχεις….τον εαυτό σου,την προσωπικότητα σου,τα όνειρα σου …τον θησαυρό που κρύβουμε όλοι μέσα μας …και όταν όλα τελειώσουν ο θησαυρός μετατρέπεται σε κουτί την Πανδώρας ..
Οι όμορφες στιγμές έτσι μαγικά γίνονται εφιάλτες .. το πρόσωπο που αγάπησες γίνεται ο χειρότερος εχθρός σου… η αγάπη που κάποτε γέμιζε τα σωθικά σου μεταμορφώνεται και ζητάς εκδίκηση …η λαχτάρα που ένιωθες γι αυτό το πρόσωπο γίνεται μίσος που σε κυριεύει και τα χέρια σου μουδιάζουν ….Νιώθεις τρέμουλο στην ιδέα ότι κάπου εκεί έξω χάραξες το Σ’ ΑΓΑΠΩ σου και για άλλη μια φορά θα πρέπει να περπατήσεις στα ίδια μέρη με τους φίλους σου μόνο που αντί να χαμογελάς,θα νιώθεις ρίγος καθώς οι αναμνήσεις θα μπλοκάρουν τη μνήμη σου…το μυαλό σου θα ανοίγει πάλι το βιβλίο των στιγμών και εσύ θα βουλιάζεις μέσα στο βάλτο σου … Πνίγομαι …
Σπατάλησα ώρες να βρω τι πήγε λάθος … Πως έτσι απλά μπήκε το τέλος…άραγε υπάρχει τέλος ή το κουτί της Πανδώρας όπως αποκαλούμε το τέλος κάθε σχέσης είναι η αρχή της ελπίδας που έμεινε τελευταία ; Είναι η ελπίδα εκείνη η ανάσα που πάντα μένει για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε μόνο για το χαμόγελο μας ή μήπως είναι η αρχή του κακού ;
Ξέχασα πως είναι να χαμογελάς …
Σε εσένα μιλάω … Σε εσένα που θα συναντήσω κάποια στιγμή στη ζωή μου και θα μου δείξεις πως η ελπίδα δεν είναι μειονέκτημα αλλά η βάση των ανθρώπων που δεν αφήνουν τη ζωή τους απλά να κυλήσει…την ξεζουμίζουν και παραμένουν ονειροπόλοι όταν όλοι οι άλλοι κοιτάνε το παρελθόν και ξεχνάνε πως η μέρα που άφησες να περάσει δε θα ξαναγυρίσει…. Σε θαυμάζω και ας μη σε ξέρω … Σε περιμένω και ας μην έχουμε συναντηθεί … Σε σκέφτομαι και ας είσαι μόνο μια οπτασία που δανείστηκα για να μην καταστραφώ εκείνες τις δύσκολες μέρες που η μοναξιά ήταν η συντροφιά μου… Σε ζηλεύω που η αγνότητα που κρύβεις μέσα σου θα προσπαθήσει να με κάνει ευτυχισμένη ξανά χωρίς να ζητά αντάλλαγμα… Σε ονειρεύομαι γιατί ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος όταν ψάχνει πρώτα την ψυχική του ικανοποίηση του και μετά την σαρκική … Σε έχω πλάσει στο μυαλό μου χωρίς συντεταγμένες και όρια γιατί έτσι απλά θα εμφανιστείς και θα ξεπεράσω τα όρια που νόμιζα ότι είχα, θα φοβάμαι να σου μιλήσω και θα μου κρατάς το χέρι καρτερώντας τις μέρες που θα ξεδιπλώσω όλα όσα κρύβω μέσα μου και εσύ θα μου συλλαβίσεις
” ευτυχία είναι να μπορείς να ξεκλειδώσεις τον άνθρωπο που λατρεύεις και να ζεις όχι μόνο από αυτόν αλλά γι αυτόν ”
Υ.Γ. Υπάρχεις κάπου εκεί έξω το ξέρω αλλά θέλω το χρόνο μου για να σε βρω γιατί δεν είμαι έτοιμη ακόμα να σε συναντήσω …