Συλλαβές …
Προσέγγιση …
Συναισθήματα …
Ολοκλήρωση …
Πόθος …
Ζήλεια …
Ολοκαύτωμα …

Το μαγικό φίλτρο των ανθρωπίνων σχέσεων …

Όλα εκείνα που σε φέρνουν βήμα βήμα μπροστά σε αυτά που θέλεις και φοβάσαι … Στο τρέμουλο των χεριών σου και χάνεις τα λόγια σου … Ένα μικρό ηλεκτροσόκ του εγκεφάλου σου που παλεύει να ξεπηδήσει μέσα στη μίζερη πραγματικότητα που βιώνεις κάθε δευτερόλεπτο και εκεί ξαναγεννιέται η ελπίδα …
Άραγε τόλμησες ποτέ να πέσεις με δύναμη πάνω σε έναν τοίχο , να πληγωθείς και να περάσουν κλάσματα δευτερολέπτου της ζωής μπροστά από τα μάτια σου ; Τι θα λησμονούσες περισσότερο αν γύριζες τον χρόνο πίσω ;
Τα λάθη , τα σωστά σου ή αυτές τις εκκρεμότητες που χαροπαλεύουν βαθιά στο βυθό των σκέψεων σου ;

Εκεί που με άφησες εκεί θα σε περιμένω …
Στο παντού και στο πουθενά …
Στο για πάντα μου και το ποτέ σου …
Στα δάκρυα μου και στον εγωισμό σου …
Στη δύναμη μου και το ρίσκο σου …
Στο πάθος μου και στη σιγουριά σου …

Παράπονα…

Λίγες λεξούλες , μικρές , σπινθιροβόλες σαν εκείνα τα βεγγαλικά που πάντα θαύμαζες από μακριά γιατί φοβόσουν μη και τραυματισθείς … Φαντάζει μακρινό να μη σε κυνηγήσουν στο μέλλον τα σφάλματα σου και να χειροκροτηθείς μόνο για όσα ευλαβικά πέτυχες … Νομίζεις θα ξεφύγεις από αυτό που η μοίρα σου επιφυλάσσει αλλά εκείνη σε περιμένει στη γωνία σαν τιμωρός , κρυμμένη και με ένα τσουβάλι λάθη και σωστά που έπραξες , να σε χρεώσει ή να σε πιστώσει και να σε γεμίσει με τύψεις και βραβεία άλλοτε γεμάτα με χρυσό και άλλοτε γεμάτα με σάπιες σκέψεις που θα σε στείλουν κατευθείαν στον τάφο του εγκεφάλου σου … Στο λεγόμενο κρεββάτι θανάτου του πεπρωμένου σου που οι αλυσίδες του θα πνίξουν κάθε τι που πίστευες μέχρι τώρα τυχαίο και θα σε φέρουν μπροστά στο μέλλον σου σαν σε ταινία μικρού μήκους …

Αντέχεις ;
Μπορείς ;

Πνίγεσαι …

Προλαβαίνεις ;
Συγχώρεσες ;

Μετανιώνεις …

Λυπάμαι για όλα αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις και θα ήθελες να είχες …
Για όλα εκείνα που άφησες να προσπεράσουν αντί να τα δέσεις σφιχτά κοντά σου και τα χάρισες απλόχερα στον αέρα που αναπνέεις αλλά όχι κοντά σου , μακριά μη και θελήσουν να σε πλανέψουν και παραπέσεις στο σκαλοπάτι μπροστά τους … Τρομάζεις να ξεγυμνωθείς ή ο εγωισμός σου σε κρατά τόσο μακριά ακόμα αναρωτιέμαι …

Ψίθυροι … Γέλια … Δάκρυα … Σιγή …

Εκεί κατέληξαν οι άνθρωποι να βολεύονται σε θέσεις δανεικές , άνετες θα τις χαρακτήριζα αλλά ποσό ευτυχισμένος ξύπνησες σήμερα ρώτησες τον εαυτό σου ; Πόσο πολύ θέλεις και αγαπάς πραγματικά ότι έχεις αυτή τη στιγμή που σου μιλώ και σου αντιμιλώ θα έλεγα , γιατί ποτέ δεν κατάφερα να σε διώξω από τον θρόνο που σε ανέβασα και μου το ξεπληρώνεις καταπατώντας με κάθε φορά που σε νιώθω κοντά μου μα τόσο μακριά μου …

Μαζεύω τα θρύψαλα μου και ψελλίζω νοχελικά στον αέρα που αναπνέω κάθε τι που φοβάμαι να χτίσω μη και το πάρει η φουρτούνα των θέλω σου … Αυτή η αναποφάσιστη πλευρά σου που ξέρει να κολυμπάει καλά και δεν την τρομάζουν οι τρικυμίες …

Δεν έφυγα , ΕΣΥ με έδιωξες …
Δε λύγισα  , ΕΣΥ με τσαλαπάτησες …
Δε φοβήθηκα ,  ΕΣΥ με τρόμαξες …
Δεν σε ξέχασα, ΕΣΥ με υποτίμησες …

Κάθε σου ” Δεν ” και ένα μαχαίρωμα βαθιά στην καρδιά … Πόσο να αντέξει κάποιος που έτρεχε να σωθεί για την αγάπη και αυτή ανταπέδωσε με ένα βουβό στραγγαλισμό …   Χωρίς ενοχές …

Υ.Γ.       «…  Ενός λεπτού σιγή για όλες τις σκέψεις που κρύφτηκαν πίσω από το φοβισμένο σου  “πληκτρολογήθηκε” …  Ενός λεπτού σιγή για τα μεθυσμένα μου “διαβάστηκε” που κολύμπησαν στην αλαζονεία σου  …»