Leon Bridges: Απλός, λιτός και απέριττος…
Πάντα το απλό ήταν και διαχρονικό. Και αν συνδυαστεί με ταλέντο και ψυχή, όπως στην περίπτωση του 26χρονου Leon Bridges, τότε γίνεται και πετυχημένο. Αυτό που έκανε ο Τεξανός στον πρώτο του δίσκο, Coming Home, ήταν να αναμίξει ήχους και μουσικές που παραπέμπουν ευθέως στη soul του ’50 και του ’60, τη Motown και την μεγάλη του επιρροή, τον Sam Cooke, με στίχους βγαλμένους από την ψυχή του και όλα αυτά χωρίς καμιά εξεζητημένη ενορχήστρωση. Απλά. Λιτά. Απέριττα.
Η επιτυχία του δεν πρέπει να θεωρείται κάτι περίεργο. Εδώ και καιρό στη μουσική υπάρχει μια (επι)στροφή στο παλιό, στη folk, αλλά κυρίως στη Soul και στο Rhythm and Blues, κάτι που ξεκίνησε το 2006, περίπου, με το Back To Black, της Amy Winehouse.
Και να φανταστεί κανείς ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό ο Bridges έπλενε πιάτα για να ζήσει. Έμαθε κιθάρα για να ντύνει με απλές συγχορδίες τους στίχους που έγραφε, ενώ παράλληλα εμφανιζόταν σε νύχτες ανοιχτού μικροφώνου. Το πρώτο του τραγούδι “Lisa Sawyer”, το οποίο έγραψε για τη μητέρα του, είναι χαρακτηριστικό του μουσικού του ύφους.
Σε μια από αυτές τις εμφανίσεις τον ανακάλυψε ο κιθαρίστας τον White Denim και μαζί άρχισαν να γράφουν μουσική και τραγούδια, με τη συμμετοχή ντόπιων μουσικών. Ο ήχος του παρέμεινε ρετρό. Το 2014 κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο το τραγούδι Coming Home το οποίο γνώρισε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία, με αποτέλεσμα, να τραβήξει το ενδιαφέρον 40 δισκογραφικών εταιριών. Ο Leon Bridges υπέγραψε συμβόλαιο με την Columbia στο τέλος του 2014. Ένα μήνα μετά ξεκίνησε περιοδεία και άρχισε να ανοίγει τις συναυλίες της Sharon Van Etten. Επίσης, εμφανίστηκε στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Sundance. H Columbia κυκλοφόρησε και επίσημα το τραγούδι το τον Φλεβάρη το οποίο σκαρφάλωσε στο νούμερο 1 του Spotify.
O δίσκος του κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο και πιστεύω πώς θα τον δούμε σίγουρα σε κάποια Best Of λίστα στο τέλος της χρονιάς. Η ακρόασή του μαρτυρά και άλλες μουσικές επιρροές, πλην του Sam Cooke, όπως την Aretha Franklin και τον Otis Redding, καθώς και διαφορετικών ήχων, σαν αυτόν της dοο wop…
αλλά και της gospel.
Όλος ο δίσκος είναι γεμάτος από Vintage μελωδίες, και νοσταλγία για το παλιό. Τότε που τα πράγματα ήταν πιο απλά και γεμάτα ουσία. Όλη αυτή τη “βουτιά” στο παρελθόν, ο Bridges την στηρίζει και εμφανισιακά, με την συνολική σκηνική του παρουσία, κάτι που κάνει τα Live του ξεχωριστά.
Προσωπικά, είναι το καλύτερο ντεμπούτο που άκουσα φέτος, μαζί με αυτό του Benjamin Clementine.
Αφήστε τον Leon Bridges να σας πάει ένα μουσικό ταξίδι στο χρόνο και δεν θα χάσετε…