Bon Iver: (Ξανα)Ανακαλύπτοντας τη Folk
Προσπαθώ να θυμηθώ που πρωτοάκουσα τον Bon Iver. Αν αναλογιστώ το βεβαρημένο τηλεοπτικό ιστορικό μου, λογικά σε κάποια σειρά (ξέρω, πρωτοτύπησα πάλι). Δεν έχει σημασία όμως. Αντίθετα, σημασία έχει, πως μπήκα στον κόπο να τον ψάξω, όπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι. Τι με τράβηξε; Δεν ξέρω ακριβώς… Η απλότητα της μουσικής του με τους folk ήχους, χωρίς καμιά βαρυφορτωμένη ενορχήστρωση; Η απόκοσμη χροιά και η μελαγχολία της φωνής του; Οι εξαιρετικές του μελωδίες; Μάλλον λίγο απ’ όλα. Το μόνο σίγουρο ήταν, πως είχα μπροστά μου κάτι τελείως διαφορετικό.
Όποτε ακούω τον πρώτο δίσκο του Bon Iver (κατά κόσμον Justin Vernon) το “For Emma, Forever Ago” του 2007, σκέφτομαι πόσο περίεργο πράγμα είναι αυτή η επιτυχία και αν τελικά υπάρχει συνταγή. Κλισέ το ξέρω, αλλά η ιστορία του δίσκου με βάζει σε τέτοιες σκέψεις. Γιατί νομίζω πως πίσω από κάθε μεγάλο δίσκο κρύβεται μια ιστορία.
Μετά από έναν επώδυνο χωρισμό και όντας συντετριμμένος, o Justin Vernon πήρε τα βουνά κυριολεκτικά. Για τρεις μήνες, από το Νοέμβριο του 2006, μέχρι τον Ιανουάριο του 2007 κλείστηκε στην κυνηγετική καλύβα του πατέρα του στο βόρειο Wisconsin. Και ενώ από τη μια έκοβε ξύλα στο καταχείμωνο, από την άλλη ηχογραφούσε μουσική με πενιχρά μέσα. Μετά ακούγοντας τη μουσική ξανά και ξανά έγραψε τους στίχους. O Bon Iver έφτιαξε έναν αριστουργηματικό δίσκο εκείνη τη χρονιά και για πολλούς έναν από τους καλύτερους της δεκαετίας του 2000. Και πώς να μην συμφωνήσεις με αυτήν την άποψη όταν στον δίσκο υπάρχουν διαμάντια όπως αυτό:
I told you to be patient
I told you to be fine
I told you to be balanced
I told you to be kind
Now all your love is wasted?
Then who the hell was I?
Now I’m breaking at the britches
And at the end of all your lines
Who will love you?
Who will fight?
Who will fall far behind?
Το λατρεύω αυτό το τραγούδι. Τέλος.
Ανοίγω παρένθεση.
To Skinny Love διασκεύασε υπέροχα και η Birdy στον πρώτο της δίσκο το 2011.
Κλείνω παρένθεση.
Στον For Emma, Forever Ago θα βρείτε εξαιρετικά τραγούδια όπως το Creature Fear, το re; Stacks, το Blindsided και το Wolves (Act I &II), που έκλεισε μουσικά την ταινία Rust And Bone (2012) με την συγκλονιστική Marion Cotillard.
Το 2009 κυκλοφόρησε το EP Blood Bank με το ομώνυμο τραγούδι να ξεχωρίζει:
Μπορεί όμως μετά από μια τέτοια επιτυχία, ο επόμενος δίσκος να είναι εξίσου καλός; Το 2011 με το “Bon Iver, Bon Iver” ο Justin Vernon το κερδίζει το στοίχημα. Σαφώς πιο πλούσιος μουσικά από τον προηγούμενο, χωρίς όμως να χάσει κανένα από τα στοιχεία που χάρισαν στον Vernon την παραδοχή και την αναγνωσιμότητα, γεμάτος με πειραματισμούς και φρέσκιες ιδέες. Ο Bon Iver τα είχε καταφέρει. Είχε φτιάξει έναν δίσκο εξίσου καλό με τον προηγούμενο και ίσως έναν από τους καλύτερους εκείνης της χρονιάς, με τραγούδια όπως αυτό:
Ο δίσκος πήγε πάρα πολύ καλά, απόδειξη και τα 2 Grammy που απέσπασε ο Bon Iver την επόμενη χρονιά (καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη, Καλύτερου εναλλακτικού album.)
Διθυραμβικές αναφορές στον δίσκο, έκαναν και άνθρωποι που την ίδια χρονιά έκαναν “περίπατο” μουσικά, όπως η Adele με το “21” της:
“Σας παρακαλώ ακούστε το, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Είναι τόσο ιδιαίτερο. Είναι το soundtrack της καρδιάς μου” *
Ο Bon Iver κατάφερε, νομίζω, κάτι απίστευτο. Έκανε πρώτα την Αμερική και μετά ολόκληρο τον κόσμο να ανακαλύψει ξανά τη folk. Όχι τη μουσική της πάλης των τάξεων και των κοινωνικών κινημάτων που αναδύθηκε αρχές του 1900 με πατέρα τον Woody Guthrie, ή τη μουσική της δεκαετίας του ’60 του κινήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του Βιετνάμ, του Bob Dylan, του Neil Young, αλλά μια άλλη folk με έμφαση στο συναίσθημα. Στην τεράστια επιτυχία του οφείλουμε την ύπαρξη συγκροτημάτων όπως οι Mumford & Sons ή οι Lumineers.
*Πηγή: http://www.adele.tv/blog/325/bon-iver