Ε ναι λοιπόν ,
ζούμε σε μια εποχή που όλα τρέχουν, και τρεχουν και τρέχουν …..
κι εμείς;……Τρέχουμε κι εμείς να τα προλάβουμε…..
και καταφύγιο σ αυτή τη μπόρα της καθημερινότητας ; …….Πουθενά……
Και τρέχουμε να προλάβουμε και βιαζόμαστε να ξεχάσουμε και τελικά ξεχνάμε να ζούμε.
Ξεχνάμε να αισθανόμαστε, πονάμε γιατί δε νιώθουμε.
Και όλα ξεκινούν και τελειώνουν εκεί….
Σε εκείνο το σημείο που η καρδιά παύει να χτυπά πιο γρήγορα και το μυαλό κατακτά το συναίσθημα…..
Κοίτα τους ανθρώπους γύρω μας ….. Φωνάζουν μα δεν το καταλαβαίνουν, πονάνε και εχουν παψει να το νιώθουν. Κράτα αυτό το μικρό παιδί μέσα σου και ζήσε όπως τότε που ήσουν ευτυχισμένος.
Μίλησέ μου για τα συναισθήματα σου, μίλησε μου για τα όνειρα σου, ονειρέψου μαζί μου την ευτυχία ενός βλέμματος ….
Μα μην ξεχάσεις ποτέ ποτέ οτι οι άνθρωποι δεν είναι ένας σάκος που μοιράζεσαι μαζί του τα δικά σου βάρη….. Είναι ο λόγος για να ξεχνάς τις δυσκολίες και να δημιουργείς όμορφες στιγμές…. Στιγμές χωρις άγχη και προβλήματα….Αυτό είναι τελικά η ζωή …..
Δεν είναι αυτό που μένει, αλλά αυτό που όπου και να πας το έχεις μαζί σου.
ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΙΧΕ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ.ΖΗΣΕ!