Καθισμένη μπροστά στο παράθυρο , βλέπω τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια να φωτίζουν την παγωμένη ψυχή μου και χώνομαι πιο βαθιά στην κουβέρτα να ζεσταθώ … Κατακερματισμένη από τα συναισθήματα που ένιωσα , συλλογιέμαι μια στο τόσο όλα αυτά που κάθε χρόνο εύχομαι να μου φέρει το νέο έτος … Υλικά και άυλα , η καρδιά μου συνεχίζει να σε λησμονεί σε εκείνα που δεν είχε ποτέ … Μου χρωστάς ακόμα ένα χρόνια πολλά και μια αγκαλιά ζεστή , μία από αυτές που δε συνήθιζες να μου δίνεις και λίγα λεπτά ζεστασιάς να μη νιώσω ξανά μόνη … Όλοι περαστικοί ήταν τελικά στον μικρό απολογισμό της ζωής μου … Κανείς δεν ήρθε για να μείνει και όλοι ήρθανε για να πάρουν κάτι … Πέρασα δεινά και κανείς δεν έμαθε τίποτα , όλοι βλέπανε το κορίτσι με το χαμόγελο και μια παρουσία που πάντα βολευόταν … Ίσως τώρα που το σκέφτομαι κανείς δεν με γνώρισε ποτέ και όλοι προσπαθούσαν να με ξεζουμίσουν …
Χαμογελάω …
Ακόμα και αν με άδειασες
ΕΣΥ και πάλι ΕΣΥ …
Ακόμα και αν με γοήτευσες και απογοήτευσες
ΕΣΥ και πάλι ΕΣΥ …
Ακόμα και αν στο μέτρημα πάντα σου περισσεύω και με τιμωρείς
ΕΣΥ και παλι ΕΣΥ …
Χαμογελάω για όλους εκείνους που νόμιζαν ότι θα με κάνανε παιχνίδι στα χέρια τους , ξέρεις από εκείνα που τα πλάθεις σαν πηλό στα χέρια σου και τα φορμάρεις όπως εσένα σε βολεύει ανάλογα με τα καπρίτσια σου και τις αδυναμίες σου … Τα χαζομπαλώνεις με τον εγωισμό σου και τα σπρώχνεις δυνατά στο βάλτο των ανασφαλειών σου …
Λυπάμαι για τις ευκαιρίες που ξόδεψα , για τους ανθρώπους που τάισα εγωισμό , για τα συναισθήματα που ανακύκλωσα ενώ έπρεπε να τα πετάξω κατευθείαν στον κάδο με τα άχρηστα …
Για τα λεπτά ρε φίλε που στεναχωρήθηκα για ανθρώπους …
Γονατισμένη πάλι στα σκαλιά να σε παρακαλάω να νιώσεις και ΕΣΥ να το θέλεις και να μην αφήνεσαι …
Τι σημασία έχει αν δε “με διαβάζεις” αφού με αποφεύγεις …
Τι σημασία έχει να θέλεις αφού δε μπορείς …
Τόσα “θέλω” συλλαβισμένα κάτω από τα δεν μπορώ …
Χιλιάδες άνθρωποι με απωθημένα και πολλοί ακόμα που δεν μπορούν να σταθούν άξιοι αυτών που ζητάνε …
Ίσως τα συναισθήματα να σκοτώνουν τους ανθρώπους …
Ίσως οι άνθρωποι να σκοτώνουν τα συναισθήματα τους …
Καταλήξαμε αποτέλεσμα αυτών που δεν μπορέσαμε να έχουμε και όσα για λίγο γευτήκαμε μας κάνανε να περιμένουμε …
Χωρίς ελπίδα …
Χωρίς αύριο …
Χωρίς πραγματικές στιγμές …
Κρυμμένοι κάτω από όλα εκείνα που δεν παλέψαμε ποτέ πραγματικά για να έχουμε …
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ….
Προσθέτεις και αφαιρείς παρουσίες καθώς πολλαπλασιάζεις και διαιρείς στιγμές .
Πετάς πράγματα και αναμνήσεις αφού διαγράψεις τις σκέψεις που μολύνανε το μέσα σου.
Αποθηκεύεις στο σκληρό δίσκο του μυαλού σου ότι δεν έχει απολύτως καμία ουσία πλέον.
Ελπίζεις και εύχεσαι ότι δεν έζησες μέχρι τώρα να πλημμυρίσει τη ζωή σου .
Κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι …
Για ένα καλύτερο αύριο και ένα υπέροχο μεθαύριο …
Για μια καθημερινότητα με συνέχεια …
Για ανθρώπους αληθινούς και μέρες που ο φόβος και οι εγωισμοί θα είναι στοιχεία του παρελθόντος.
Κυριακάτικη συνήθεια να μην παύω να ονειρεύομαι .
Το ορκίζομαι θα ξεριζώσω εσένα και όσα ένιωσα , όπως πάντα έκανες με μεγάλη επιτυχία ΕΣΥ …
Υ.Γ. ” Σε εσένα που σε περίμενα , γύρισα και είχες φύγει …
… Σε εσένα που έφυγες και δε θα έρθω ξανά ” __ Διαγραφή __