Ξυπνάς ένα πρωί και έχουν μακρύνει τα μανίκια σου. Τα δάχτυλα σου παίζουν κρυφτό. Δεν θέλουν να κάνουν την εμφάνιση τους. Θέλουν να μείνουν κουλουριασμένα και σκεπασμένα. Το πάπλωμα σου είναι μια κινούμενη άμμος που σε τραβάει να μείνεις μέσα του. Σηκώνεσαι και πατάς τα μπατζάκια σου. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι κάνεις το σωστό. Φτιάχνεις καφέ, ζεστό καφέ. Κρατάς την κούπα σου με τα δυο χέρια για να σου θυμίσει και η αφή σου ότι είναι χειμώνας. Κινείσαι στο σπίτι όσο μπορείς πιο αργά. Κοιτάς από το παράθυρο το κρύο να περπατά στον δρόμο. Σέρνεις το σώμα σου πάλι πίσω στο δωμάτιο. Φοράς ό,τι υπάρχει στην ντουλάπα σου και κοιτάς τα καλοκαιρινά σου ρούχα στο πάνω ντουλάπι σαν να τα βλέπεις για πρώτη φορά. Σου φαίνονται ξένα. Σαν να μην έχετε συστηθεί ποτέ. Έχεις ήδη ξεχάσει πως είναι να κάθεσαι σταυροπόδι και να χαζεύεις τα σημάδια από τα παιδικά σου χτυπήματα στα γόνατα. Απορείς πότε ήταν που τριγυρνούσες ξυπόλυτη σε αυτά τα κρύα πλακάκια. Κάθε σκέψη σε κάνει να μουρμούρας μια άρνηση για το καθετί. Μα ο χειμώνας από την άρνησή σου γίνεται πιο μεγάλος. Μετά αλλάζει ύπουλα την ώρα στα ρολόγια σου. Το σκοτάδι κλέβει και κερδίζει χρόνο στην μέρα σου. Περπατάς στην πόλη μαζί με άλλους κουκουλωμένους ανθρώπους που κοιτούν τα βήματα τους. Αν τυχόν τους ξεφύγει καμιά ματιά και σε πετύχει στα μάτια τότε ίσως αποδράσει κάποιο χαμόγελο και ζεσταθούν τα μαγουλά σου. Το χαμόγελο είναι το πιο εύφλεκτο υλικό. Σε κλάσματα δευτερολέπτου μπορεί να σε κάνει να αποκτήσεις ροδοκοκκινισμένα μάγουλα.
Μπαίνεις στο αμάξι σου. Ανάβεις την μηχανή να ζεσταθεί και αυτή. Με την προσμονή να σε ζεστάνει και σένα λίγο αργότερα. Από το τιμόνι παρατηρείς τους ανθρώπους να τρέχουν να κερδίσουν μια ώρα παραπάνω ξεκούρασης. Χαμένοι μέσα σε σκέψεις και λογαριασμούς. Χαμένοι μέσα στο γκρι.
Κάθε τέτοια εποχή είσαι διαφορετικός. Εσύ αλλάζεις, όχι ο χειμώνας. Αυτός πάντα θα προσπαθεί να σε παγώσει με το κρύο του και να σε μαυρίσει με το σκοτάδι του. Δεν έχει μεγάλο ρεπερτόριο. Αυτό κάνει πάντα. Σε κάνει να επιθυμείς την ζεστασιά. Εσύ πρέπει να βρεις τον τρόπο να τον περάσεις όσο γίνεται πιο ‘’ζεστά’’. Εσύ είσαι αυτός που θα κατευθύνεις την πορεία του. Εσύ γράφεις το σενάριό του. Βρες τραγούδια να ακούς στο αμάξι σου και στα ακουστικά σου. Βρες ανθρώπους να έχεις συνοδηγούς στο αμάξι σου. Βρες ανθρώπους να ζεσταίνουν το σπίτι σου πριν φτάσεις εκεί. Κυρίως δημιούργησε πολλούς λόγους να χαίρεσαι που επιστρέφεις σπίτι σου. Καμιά άλλη εποχή δεν ομορφαίνει περισσότερο την στιγμή που το κλειδί σου ακουμπά την κλειδαριά του σπιτιού σου. Μοιάζει σχεδόν ερωτική αυτή η στιγμή.
Η εποχή αυτή έχει πολλά μειονεκτήματα, αλλά σε μαθαίνει να βρίσκεις τρόπους να ανακαλύπτεις λιακάδες και τρόπους να απολαμβάνεις την ζεστασιά. Αυτή η εποχή δεν έχει πολλά να μας δώσει για να μας ενώσει. Είμαστε όλοι ενάντια όλων. Ενάντια σε ολόκληρη την γη. Μόνο οι φόβοι μας ενώνουν πια. Μην περιμένεις τα στολίδια και τα λαμπάκια των Χριστουγέννων για να ζεσταθείς. Κάτσε και στήσε δικές σου γιορτές. Δια της τριβής παράγεται θερμότητα. Από τα πρώτα μαθήματα που πήραμε όλοι μας. Μην ξεχνάμε τα βασικά.
Ο χειμώνας στους μεγάλους δρόμους της Αθήνας κυκλοφορεί στην δεξιά λωρίδα. Κάπου κοντά στην πλευρά που στέκεται το φανάρι. Περιμένει να περάσει απέναντι. Εκεί δίπλα με τα χέρια στις τσέπες λαχταρά ατέλειωτες λιακάδες. Στους δρόμους κρύβεται στα μάτια οδηγών και πεζών. Στο σπίτι σου όμως σε περιμένει στο πρώτο χαμόγελο που θα δεις όταν ανοίξεις την πόρτα και στις αδιάκοπες ξάπλες του γάτου δίπλα σου. Χειμώνας είναι ας τον περάσουμε με αυτόφωτες δικές μας λιακάδες.