Οι χωρισμοί σε αποδυναμώνουν, σε σκοτώνουν…
Πολλές φορές έρχονται ξαφνικά σαν μαχαίρι που χτυπά πισώπλατα…
Κάποιος ζει το όνειρο και κάποιος άλλος αποφασίζει να του το διαλύσει…
Τόσο απλά, τόσο εύκολα…
Άλλες φορές πάλι μέσα σου κρυφά ξέρεις μα κάνεις τα πάντα για να μη συμβεί…
Έτσι μια μέρα αναγκάζεσαι να συνηθίσεις να ζεις αλλιώς…
Να ζεις μισός…
Μόνος με τις σκέψεις σου…
Σκέψεις που σε πνίγουν, σε κουρελιάζουν, σε διαλύουν…
Και κάπως έτσι δεν είσαι ο ίδιος πια, είσαι κάποιος άλλος…
Κοιμάσαι Σάββατο και ξυπνάς Δευτέρα…
Οι μέρες δεν έχουν καμιά σημασία για σένα…
Παραίτηση…
Μια διαρκής παραίτηση, μια κατρακύλα…
Μισείς να βλέπεις ζευγάρια αγκαλιασμένα στο δρόμο…
Όλα τα τραγούδια μιλάνε για σένα…
Περπατάς μηχανικά , αυτόματα στο δρόμο και κάθε τόσο δακρύζεις…
Σκοντάφτεις σε παλιές φωτογραφίες…
Πνίγεσαι, θυμώνεις…
Θυμώνεις με σένα ,θυμώνεις με εκείνον/η…
Οι εποχές αλλάζουν, οι μέρες κυλούν ,μα εσύ έχεις κολλήσει εκεί…
Σπάνια γελάς..
Βουβά καταπίνεις τον πόνο σου…
Σέρνεσαι σαν παράσιτο στους μήνες…
Μέχρι να έρθει πάλι η στιγμή να ξαναζήσεις…
Έχεις χάσει πολλά επεισόδια…
Ώρα να ξαναβγείς στη μάχη..
Νιώθεις αδύναμος, φοβισμένος..
Μα δεν πάει άλλο…
Σφίγγεις τα δόντια και προχωράς…
Κάτι μέσα σου δεν έχει πεθάνει…
Θέλεις να αγαπηθείς και ν’ αγαπήσεις απεγνωσμένα…
Πέρασε αρκετός καιρός πια…
Τα κατάφερες…
Σε χάσες, μα σε βρήκες…
Νιώθεις ξανά…
Αισθάνεσαι…
Χαμογελάς…
Αγαπάς…
Αγαπιέσαι…
Αρχίζεις να σου μοιάζεις πάλι….
Τι κι αν περιπλανιόσουν για ώρες χαμένος…
Είσαι ο νικητής πια…