Δεν είναι θυμός, ούτε οργή , ούτε προδοσία
Είναι που το βράδυ ακούω το κλάμα ενός παιδιού που με καλεί
να σταθώ δίπλα του χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, χωρίς ανάγκη
Είναι που κάθε ξημέρωμα είναι τόσο διαφορετικό, από το κάθε προηγούμενο
και το κάθε επόμενο…
Είναι που το κενό μέσα μου μεγαλώνει απειλητικά και γρήγορα
και δεν μπορώ να δω…
Δεν μπορώ να σε δω… παντού εικόνες μα πουθενά πρόσωπα…
Δεν αναζητώ τα πρόσωπα , με κούρασαν τα δήθεν χαμόγελα…
Είναι το άδειασμα του μπουκαλιού μετά το ξεχείλισμα
και το ράγισμα του γυαλιού στο παγωμένο αύριο…
Δεν θυμώνω, γιατί δεν νιώθω ,
είναι ο κρότος του τίποτα που με κυρίευσε και με πήρε μαζί του…
Δεν νιώθω, γιατί δεν υπάρχω , ποτέ δεν υπήρξα απλά πέρασα…
Είναι που πάντα περνάω , πάντα χαμογελάω και πάντα φεύγω…
Κι όμως μέσα στην ανυπαρξία του όλου το κλάμα ενός παιδιού
συνεχίζει να με καλεί… και εγώ συνεχίζω να το ψάχνω…