Ένα δωμάτιο με χάρτινες κουρτίνες,
παράθυρα πνιγμένα στα κάγκελα.
Εγώ πάνω σε ένα τραπέζι, μοιρασμένη σε κομμάτια.
Δεξιά η καρδιά, αριστερά το μυαλό και στη μέση το σώμα.
Οι καρέκλες άδειες και πάνω τους φωτιά,
δεν τολμάει να κάτσει κανείς.
Τα μάτια μου τριγύρω, στάζουν, δεν ξέρω τι.
Τα μαλλιά μου πιασμένα παντού,
με κρατούν σφιχτά μέσα εκεί.
Η φωνή μου ανύπαρκτη αλλά η ψυχή μου σε φωνάζει.
Η παγωνιά δεν αφήνει το αίμα μου να στάξει κάτω
Τα δάχτυλά των χεριών μου σκορπισμένα παντού,
προσπαθούν να γυρίσουν στην ποίηση
και κάθε φορά ανοίγει η πόρτα,
μπαίνει ένας λυσσασμένος αέρας και τα παρασέρνει.
Ένα τόσο δα μικρό δωμάτιο, λαβύρινθος
και συνεχίζω να χάνομαι.
Καταπίνω συναισθήματα,
δεν με συμφέρει να τα τρέφω.