H αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει η Αθήνα. Ποτέ δε μου άρεσε! Από μικρή ζήλευα τους φίλους που ήταν από χωριό. Και αυτήν την προφορά που είχαν, τη ζήλευα κι αυτή! Τους έδινε μια ταυτότητα που εγώ δεν είχα. Στην πόλη όλοι κρυβόμαστε πίσω από την ταυτότητα του πρωτευουσιάνου. Πρωτευουσιάνικος καθωσπρεπισμός. Αθήνα, αχόρταγη πόλη! Σε καταπίνει! Σε ρουφάει μέχρι το μεδούλι κ μετά σ’ αφήνει ξέπνοο μέσα στο γκρι κουτάκι σου που συνηθίζεις να αποκαλείς σπίτι. Χαίρεσαι κιόλας γιατί κατάφερες να το βρεις σε καλή τιμή και είναι και ρετιρέ με θέα. Θέα πανοραμική τρομάρα σου. Έχεις λες πιάτο όλη την Αθήνα! Μα πες μου την αλήθεια! Με κοροϊδεύεις; Δε λέω, θα μπορούσες να έχεις απέναντι σου έναν άσχημο τσιμενταρισμένο τοίχο. Συγχαρητήρια λοιπόν! Τα κατάφερες! Πλέον έχεις μπροστά σου μια ολόκληρη τσιμενταρισμένη πόλη σε ένα πανέμορφο γκριζοκαφετί χρώμα. Ξέρεις ποιο λέω! Αυτό το ωραίο χρωματάκι που ποτίζουν οι τοίχοι λόγω καυσαερίου.
Εντάξει δε λέω! Στην πραγματικότητα δε φταις εσύ, οπότε κι εγώ θα σταματήσω να τα βάζω μαζί σου. Εσύ απλά υποχρεώθηκες να ζήσεις μέσα σε αυτό το χάλι. Κάτι η ανεργία, κάτι οι υποσχέσεις για την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και τσουπ! Βρέθηκες ξαφνικά αιχμάλωτος σε αυτή την πόλη μαζί μας. Και σιγά σιγά τα όνειρα για μια ελεύθερη ζωή, μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όμως εγώ θυμάμαι ακόμη! Θυμάμαι τότε που έκανες όνειρα για ένα σπίτι με κήπο, δεντράκια και μια όμορφη αιώρα. Τώρα που ο κήπος αντικαταστάθηκε με μπαλκόνι, τα δεντράκια έγιναν μικρές καταπιεσμένες γλαστρούλες ( αν τις έβαλες και αυτές, γιατί που να βρεθεί χρόνος για πότισμα) και η αιώρα αντικαταστάθηκε με όμορφες designατες καρέκλες του Praktiker, τώρα τι; Τώρα είναι που ακολουθεί το ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα ε;
Σιγά μην είναι έτσι απλά τα πράγματα. Έλα μεταξύ μας μιλάμε. Δε λέω, θα σε φάει η κίνηση, θα πήξεις στη δουλειά, θα τρομοκρατηθείς για το περίεργο βλέμμα που σου έριξε πρωί πρωί το αφεντικό σου και θα αγχωθείς μήπως είσαι ο επόμενος στη λίστα των απολύσεων, αλλά στο τέλος της ημέρας θα απολαύσεις μια δροσερή μπυρίτσα με τους φίλους σου και θα πάνε τα φαρμάκια κάτω. Σωστα;; Και όλες αυτές οι περίεργες σκέψεις που σκάνε μες στη νύχτα σαν εφιάλτες για μια καλύτερη ζωή θα ξεχαστούν, θα κοιμηθείς και μετά θα ξεκινήσει πάλι από την αρχή η μέρα της Μαρμότας σου.
Ας τα πάρουμε όμως τώρα όλα από την αρχή. Να ξέρεις δε με πείθεις. Και δε με πείθεις, γιατί εγώ σε αντίθεση με εσένα, συνεχίζω να πιστεύω σε εσένα και σε αυτό που ήθελες να γίνεις. Σε αυτό που θέλαμε να γίνουμε μαζί. Ξέρω πολύ καλά πως ούτε κι εσύ στην πραγματικότητα έχεις ξεχάσει. Κανείς δεν ξεχνάει, απλά συμβιβάζεται. Δεν είναι πάντα τόσο κακός ο συμβιβασμός. Αρκεί να μη γίνεται συνήθεια. Μην παρεξηγείσαι. Σε κανέναν δεν αρέσει να συμβιβάζεται, όμως μερικές φορές πρέπει να το κάνει. Αρκεί να μπορέσει να διατηρήσει ανοιχτή την πορτούλα μέσα του που πάνε και φωλιάζουν τα όνειρα. Μη με κοροϊδεύεις, δεν είμαι και ούτε θα γίνω ρομαντική. Δεν είναι του στιλ μου, απλά θυμάμαι ακόμη εκείνη την υπόσχεση που σου έδωσα κάποτε πάνω σε ένα βραχάκι στην ακροθαλασσιά πως δε θα σε αφήσω ποτέ μόνο. Νομίζω λοιπόν πως ήρθε η ώρα να την τηρήσω. Δεν είσαι μόνος φίλε μου. Ποτέ δεν ήσουν. Απλά παρασύρθηκες κι εσύ από τη μόδα της εποχής. Ξέρεις, αυτή που επιβάλλει σπιτάκι ρετιρέ, αυτοκίνητο, μια καλή δουλειά και κάνα-δυο κουτσούβελα και σε κάνει in. Λογικό λοιπόν τώρα με την κρίση που τα σπίτια, τα αυτοκίνητα και όλες αυτές οι μαλακίες έκαναν φτερά να νιώθεις πλήρως αποτυχημένος. Όμως αγάπη μου αυτά δεν ήταν ποτέ δικά σου όνειρα. Δικά τους τα όνειρα , δική τους και η αποτυχία. Εκείνοι απέτυχαν, όχι εμείς.
Τώρα είναι η δική μας στιγμή. Η στιγμή για να πιάσουμε τα χαρτιά, τα πινέλα και τα όμορφα λόγια και να χρωματίσουμε τον κόσμο. Και είναι τόσο όμορφος ο κόσμος μας αν έχει χρώματα. Έχεις παρατηρήσει πόσες αποχρώσεις του μπλε μπορεί να πάρει η θάλασσα όταν αρχίζει και βραδιάζει; Ακόμη και η πόλη μας μπορεί να γίνει όμορφη. Αρκεί να αρχίσεις να παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου. Τα μάτια τους, τις κινήσεις τους, τη στάση του κορμιού τους. Μα δεν το βλέπεις; Κάθε άνθρωπος και μία διαφορετική παλέτα χρωμάτων. Ακόμη και οι μουτζούρηδες, ξέρεις ποιους λέω , εκείνους με τα γκρι καλοσιδερωμένα κουστούμια, τα γαλάζια-άσπρα-ροζ πουκάμισα και τις γραβάτες, ακόμη και αυτοί γίνονται πολύχρωμοι αν τους παρατηρήσεις. Ίσως μια όμορφη καλημέρα, ένα απελπισμένο σ’ αγαπώ, το γέλιο ενός φίλου, ίσως κι ακόμη ακόμη και μια ρυτιδιασμένη αγκαλιά που μέσα της μπορεί να χωρέσει την αγάπη ολάκερου του κόσμου, ίσως κάτι από όλα αυτά και άλλα πολλά μαζί, είναι αυτά που τους κάνουν και φαίνονται αλλιώτικοι.
Βλέπεις η ευτυχία για να είναι γερή και να κρατήσει πρέπει να στηριχθεί σε άλλα, διαφορετικά θεμέλια. Αν τη στηρίξεις πάνω σε ακριβά αυτοκίνητα και πολυκατοικίες, δε θα αντέξει. Θα πέσει. Όπως γκρεμίζονταν και τα σπίτια στην άμμο που έφτιαχνες όταν ήσουν παιδί.
Έλα λοιπόν! Ξύπνα! Πάρε τα πινέλα σου και βγες μαζί μου στο δρόμο. Πάμε να χρωματίσουμε τον κόσμο έτσι όπως εμείς θέλουμε.
Είμαστε ελεύθεροι! Μ’ ακούς; Ελεύθεροι!
Tης Κωνσταντίνας Τσαμπουράκη- Κραουνάκη