Εσένα που με κρύβεις βαθιά μέσα στα σπλάχνα σου αλλά με τυλίγει το ατελείωτο μίσος σου …
Εσένα που με αγκάλιαζες και ήξερες ότι ήμουν δική σου ..Σου δόθηκα, παραδόθηκα και σιγά σιγά προδόθηκα …
Εσένα που έσπειρες τον φόβο γύρω σου και με έπνιξες γδέρνοντας το λαρύγγι μου κουραστικά αργά μέχρι να με πνίξει ο αφόρητος πόνος που με κυρίευε και να εξαντληθώ από την ασταμάτητη αδιαφορία σου …
Εμένα που έχασα την αναπνοή μου βάζοντας επίλογο σε κάτι που οι τίτλοι τέλους γράφτηκαν με τα χείλη σου …
Εμένα που έσβηνα στο πλάι σου και ξέροντας το με έβαζες τιμωρία στο περιθώριο ψάχνοντας σε στον ατέρμονο κύκλο των τσακωμών μας …
Εμένα που κανείς δεν με άγγιξε τόσο βαθιά στην ψυχή και ακόμα το πληρώνω σε κάθε λεπτό χαμένο δίπλα σου μα τόσο μακριά σου …
Πόσο εύκολο να ξεστομίζεις λέξεις που ανεβάζουν πλέον την χαμένη γοητεία σου, όχι γιατί έχεις αλλάξει κάτι εμφανισιακά αλλά γιατί δεν είσαι αυτό που ήσουν … Παραμένεις μια παρουσία ποθητή , ολοκληρωμένη που δεν γράφτηκε ποτέ στα παραμύθια που έφτιαχνα για το εμάς … Αγγελικά πλασμένος ,ένας άντρας που με γοήτευσε και με απογοήτευσε γιατί ήμουν τρόπαιο στα χέρια του που δεν πάλεψε ποτέ να μην το χάσει , βυθισμένος σε μια σιγουριά που παραμένει κόμπος στον λαιμό μου … Μια θυσία που δεν έκανες ποτέ … Να με γνωρίσεις καλύτερα , να με πιστέψεις … Μίλαγα μόνη για εκείνα τα όνειρα που είχα και εσύ ακροατής χωρίς ψυχή έμενες πάντα σαν παγωμένη οπτασία να με παρακολουθείς μη τολμώντας να με αρπάξεις και να ξεχυθούμε μαζί σε αυτό που λέγεται ζωή … Μείνανε μόνο οι στάχτες των τσιγάρων μου να μαρτυρούν τα παράπονα που κάθε τόσο δημιουργούσες με το μεγάλο ΕΓΩ σου … Καθισμένος στον καναπέ με έκρινες με το πλούσιο αποκρουστικό λεξιλόγιο σου και κρυβόμουνα πιο πολύ μέσα μου για να αντέξω … Μη και τα παρατήσω και με χάσω ,γιατί σε κάθε “πόλεμο” με κάποιον χάνεις τον εαυτό σου κομμάτι κομμάτι … Σα βασανιστήριο φάνταζε σε μια θυσία χωρίς νικητή και χαμένο γιατί και οι δύο στο τέλος βγήκαμε ηττημένοι … Εσύ εκεί και εγώ εδώ , δυο πλάσματα ξένα μα τόσο γνώριμα και ένα εμείς να χαροπαλεύει να ζήσει …
Μη μένεις εκεί που η αγκαλιά σε πνίγει και τα χέρια σε στριμώχνουν για να ζήσεις … Να μάθεις τα φεύγεις όταν τα δάκρυα των ματιών σου πλημμυρίζουν από λύπη και το πρόσωπο σου εξαντλείται από τα ατελείωτα ξενύχτια με φωνές … Κλείδωνε τους ανθρώπους που δεν χρειάζεσαι μακριά όσο μεγαλώνεις , για να βρούνε χώρο εκείνοι που θα σε φτάσουν ψηλά … Μη σπαταλάς χρόνο σε συζητήσεις που δεν γίνονται πράξη … Άλλαξε τα λάθη σου και τα ελαττώματα σου και μην παλεύεις να φτιάξεις του ανθρώπους όπως θα ήθελες εσύ να είναι … Μείνε εκεί που τα θέλω σου υπάρχουν από την αρχή και δεν φαντάζουν προσπάθειες δικές σου που στο τέλος θα σε εξαντλήσουν … Μη συζητάς πολύ για αυτά που έχασες αλλά διεκδίκησε αυτά που θα ήθελες να έχεις … Απομακρύνσου σιγά σιγά από αυτά που σε βαραίνουν και να πηγαίνεις πιο συχνά εκεί που η ευφορία ηρεμεί την ψυχή σου …
Να ξαπλώνεις τα βράδια και να τους συγχωρείς όλους έναν έναν για να μπορείς να ονειρεύεσαι ένα καλύτερο αύριο … Δώσε ευκαιρίες σε εκείνους που σε κάνουν τα χαμογελάς και το είναι σου πλημμυρίζει από ευτυχία … Μείνε δίπλα σε εκείνους που σε κάνουν να νιώθεις ξεχωριστός και εσύ τους λησμονείς κάθε φορά που η μοναξιά σε κυριεύει … Ακολούθησε πλάσματα που έχουν κάτι να σου δώσουν για να θυμάσαι πόσα αξίζεις … Άσε τη μοναξιά να μεγαλώσει δίπλα σου για να μπορείς στο μαζί να παλέψεις πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό σου … Χτίσε γερά θεμέλια μέσα σου για να μην πληγώνεσαι κάθε φορά που σε λιθοβολούν οι δυσκολίες …
Διαβάζω βιβλία και ακόμα προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση για την κατάντια των ανθρώπινων σχέσεων του σήμερα … Τόσες υπέροχες προσωπικότητες που δε θέλουν να δοθούν , αποξενωμένες και καλά κουμπωμένες σε μια κοινωνία που της λείπει η αγάπη και σαπίζει πάνω από τα προβλήματα …
Μην κρυφοκοιτάς …
Tι σε νοιάζει εσένα ;
Δε μιλάω για εκείνους που κρύβονται πίσω από την αβεβαιότητα και τις ανασφάλειες της προσωπικότητας τους αλλά για τους τολμηρούς εκείνους που δεν πηδάνε στο κενό γιατί ξέρουν τι θέλουν … Γράφω μήπως και πιστέψω ότι μια μέρα θα σε βρω να με περιμένεις και εγώ καρτερικά θα σε ακολουθήσω … Να σου παραδοθώ ολοκληρωτικά και να σου χαρίσω αυτό που πληγωμένο μέσα μου περιμένει να γύρει πάνω στην ψυχή σου … Γιατί ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να μοιράζεται αλλά για να δοθεί ψυχή και σώμα σε αυτό που αγαπάει και θα τον τελειοποιήσει … Γιατί αν δεν αξίζει να ρισκάρεις για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς τότε δεν χρειάζεται να περιμένεις τίποτε βούτα στο βάλτο με τα απόνερα και κολύμπα μέχρι να σε πνίξουν όλα αυτά που ποτέ σου δεν τόλμησες …
Υ.Γ. ” Σε εσένα που δε θα φοβάσαι να ξεχυθείς στο άγνωστο , σε εμένα που θα είμαι εκεί για να σε περιμένω “