Απόψε σηκώνει σκόνη.
Σκόνη από ματωμένες μνήμες.
Θυμάσαι κοριτσάκι;
Ποιος σου’ πε να παίξεις με τα χώματα πάλι;
Ποιος σου’ πε να λερώσεις τα καλά σου ρούχα
πάνω στον ενθουσιασμό του παιχνιδιού;
Απόψε ο ουρανός ανοίγει.
Ρίχνει φωτιά να κάψει ο,τι φύτρωσε.
Στάχτη από εραστές και φίλους.
Θυμάσαι κοριτσάκι;
Εσύ, που έκανες τον έρωτα αφύσικο.
Μα σου’ μαθε κανείς τον φυσικό;
Απόψε το δέρμα σκίζεται.
Κομμάτια από φόβο κι ελπίδα.
Θυμάσαι κοριτσάκι;
Πέτα τα όλα. Θαψ’τα. Άδειασε το χώρο σου
πάλι και άσε τη μούχλα να κάνει τη δουλειά της.
Ποιος σου’ πε κοριτσάκι πως μπορείς να βγεις έξω;
Πλύνε τα καλά σου και στήσου στη βιτρίνα σου πάλι.
Τα κόκκινα δεν είναι για σένα.
Λευκό. Σαν τη ζωή που αποστείρωσες.
Θυμάσαι κοριτσάκι;