Συνάντηση
– Σε πρόσεξα! Μου φάνηκες τόσο σέξι, τόσο μικροκαμωμένη… χάζεψα!
– Σε πρόσεξα που με πρόσεξες. Αλλά, τι πρόσεξες; Σκέφτομαι μήπως μόνο οι πονηριές σ’ ενδιαφέρουν.
– Όχι, όχι! Δεν είναι έτσι. Όχι ΜΟΝΟ πονηριές. Μου φάνηκε πως είδα μια θλίψη στα μάτια σου. Αλλά, χαμογελούσες. Ήταν παράξενο… περίεργο… Χμ… Περίεργα όμορφο. Ναι, δεν σου λέω ψέματα. Κοίταξα και το κορμί σου, αλλά το πρόσωπό σου μου φάνηκε σαν Μαντόνα του Ελ Γκρέκο… Αυτό μου άρεσε πιο πολύ.
– Σταμάτα! Δεν είναι σωστό…
– Αλήθεια θες να σταματήσω;
– Σταμάτα και άκου. Ξέρεις, κι εγώ σε πρόσεξα. Χωρίς να το καταλάβω, μου συνέβη…
– Δηλαδή;
– Θυμάσαι το χθεσινό φόρεμα;
– Το κίτρινο;
– Ναι! το θυμάσαι… λοιπόν, για σένα το φόρεσα!
– Γιατί;
– Γιατί μου αρέσει που δεν με θες ΜΟΝΟ για πονηριές. Γιατί κι εγώ είδα μια θλίψη στα δικά σου μάτια… και γιατί μου αρέσει που σου αρέσω.
* * *
Εξομολόγηση
– Η θλίψη που είδες είναι αληθινή…
– Κι η δική μου, αληθινή.
– Ήμουν μόνος…
– Μα δεν ήσουν…
– Κι όμως, ήμουν…
– Σε καταλαβαίνω.
– Πραγματικά με καταλαβαίνεις;
– Έτσι νομίζω… κι εγώ μόνη ήμουν. Κι εγώ έχω ανάγκη να με καταλαβαίνεις.
– Και να μην έχω μάτια για καμιά άλλη;
– Ναι! Ακριβώς!
– Και να σ’ αγαπήσω ανιδιοτελώς; Και για πάντα;
– Ναι, αυτό θέλω.
– Είναι ωραίο όνειρο. Πολύ ωραίο. Αλλά, πώς να σου υποσχεθώ κάτι; Πώς θα μπορούσα να είμαι σίγουρος; Κι αν η πρώτη εντύπωση έγινε ενδιαφέρον, κι αν το ενδιαφέρον έγινε θαυμασμός, κι αν ο θαυμασμός πάει να γίνει έρωτας… θα γίνει ο έρωτας γνώση; Κι η γνώση θα γίνει αγάπη; Όχι, όχι! Δεν μπορώ να υποσχεθώ. Μπορώ, όμως, να σου πω με ειλικρίνεια πως θέλω. Πως σε θέλω.
– Εντάξει!
– Τί εντάξει;
– Εντάξει, να δοκιμάσουμε!
* * *
Γνωριμία
– Είμαι χαρούμενος!
– Κι εγώ, χαμογελάω συνέχεια!
– Τί καλά που είμαστε μαζί!
– Είμαστε;
– Τί εννοείς;
– Κοίτα! Ο θαυμασμός πάει να γίνει έρωτας! Εσύ το είπες… Ίσως μάλιστα να έχει γίνει ήδη. Είναι ωραία… Αλλά, δεν με ξέρεις ακόμα καλά! Ούτε κι εγώ εσένα! Κι αν δεν είμαστε αυτό που θέλουμε;
– Κι αν είμαστε;
– Όχι… δεν μου αρέσει το ρίσκο. Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Να! Ορίστε! Δέκα κουτάκια που πρέπει να γεμίσεις. Γράψε σε κάθε ένα κάτι σημαντικό. Σημαντικό για σένα. Κάτι που θα με έκανε ιδανική ερωμένη. Κι εγώ θα γράψω στα δικά μου κουτάκια. Ο καθένας μόνος του. Και μετά θα τα διαβάζουμε ένα εσύ κι ένα εγώ. Μέχρι να μάθουμε ο ένας για τον άλλο τι σημαίνει «ιδανικός και άξιος εραστής». Θες να το παίξουμε;
– Αμέ….
– Τελείωσα!
– Κι εγώ!
– Διάβασε το πρώτο εσύ!
– Ο ιδανικός εραστής δεν πρέπει να λέει ποτέ ψέματα. Ούτε γι’ αστείο. Ούτε αθώα ψέματα απλά για να μη με πληγώσει. Ποτέ! Επ… Γιατί χαμογελάς;
– Είναι το τέταρτο κουτάκι μου!
– Και το πρώτο ποιο είναι;
– Η ιδανική ερωμένη πρέπει να μη χρειάζεται κοινωνικό λειτουργό. Να μη με θέλει γι’ αυτό.
– Δηλαδή;
– Πρέπει να έχει τα βασικά της θέματα λυμένα.
– Γιατί;
– Γιατί έμαθα πως εγώ δεν μπορώ να τα λύνω για άλλους. Πες το δεύτερο κουτάκι σου.
– Πρέπει να είναι καλός εραστής!
– Για εξήγησέ το αυτό…
– Δεν με νοιάζει πια, ούτε το μέγεθος, ούτε η αντοχή… Ή τέλος πάντων κι αν είναι σημαντικά, δεν είναι τα πιο σημαντικά. Τα πιο σημαντικά είναι η επικοινωνία, η ροή της ενέργειας και της αγάπης, η συμμετοχή του ενός στις φαντασιώσεις του άλλου, η φροντίδα… Nαι! αυτό είναι! Πρέπει ο “άλλος” να νοιάζεται για σένα εκείνη τη στιγμή. Χαμογελάς, ε; Ποιο είναι το δεύτερο κουτάκι σου;
– Να μην είναι αναποφάσιστη.
– Εγώ είμαι;
– Δεν ξέρω ακόμα… Πάμε στο τρίτο.
– Να έχει χιούμορ. Να με κάνει να γελάω, να νιώθω ευχάριστα, χωρίς να είναι γελοίος. Να μην είναι μουρτζούφλης. Και το ίδιο να μπορεί να κάνει και ο ίδιος. Να αισθάνεται το χιούμορ των άλλων. Το δικό σου;
– Να μην είναι ενοχική. Να μπορεί να χαίρεται, να απολαμβάνει στη ζωή της όσα πράγματα της αρέσουν, χωρίς την ενοχή του κοινωνικού ψυχαναγκασμού.
– Καλό! Πάω στο τέταρτο! Το δικό σου το ξέρω ήδη! Να είναι ήρεμος. Πράος. Να μη θυμώνει. Σημαίνει πολλά πράγματα αυτό για μένα.
– Για πες…
– Ο θυμός είναι για μένα κτηνώδης… ο ήρεμος ο άνθρωπος στο δικό μου “βιβλίο” χρησιμοποιεί τη λογική. Τιθασεύει τα άτακτα σκιρτήματά του, είναι ήμερος. Κι ύστερα, θεωρώ πως οι ήρεμοι άνθρωποι είναι πιο αποτελεσματικοί. Πέμπτο κουτάκι! Να είναι καλός γονιός. Καλός πατέρας. Ή να υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως μπορεί να γίνει. Για μια γυναίκα είναι πολύ σέξι ένας τέτοιος άνδρας. Το δικό σου;
– Να μην είναι βρωμιάρα! Χαχαχα! Μου αρέσει η καθαριότητα. Η προσωπική και η περιβάλλουσα. Μα δεν την θέλω υποχόνδρια. Υπάρχουν όρια!Εσύ γιατί γελάς;
– Ήταν το σιχαμένο έκτο κουτάκι μου… εντάξει! Δεν θα στο διαβάσω. Απλά ένα θα σου πω. Για μένα η πολλή βαρβατίλα δεν είναι “αντρουά”! Κι αυτό δεν αφορά μόνο την προσωπική υγιεινή. Αφορά και το χώρο στον οποίο ζει κάποιος. Δεν ξέρω αν αυτό που λέω αγγίζει τα όρια του μετροσέξουαλ, αλλά εγώ τον άνδρα τον θέλω καθαρό. Πες το δικό σου.
– Να μην είναι σιωπηλή. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιλάνε.
– Το έβδομό μου! Δεν θέλω να είναι λαίμαργος. Και δεν μιλάω για το κομμάτι της ηδονής που μπορεί να νιώθει κάποιος τρώγοντας. Δεν θέλω ασκητή. Αλλά δεν θέλω αχόρταγο. Δεν θέλω βαρέλι χωρίς πάτο. Κι εξάλλου, ο τρόπος που μοιράζεται κάποιος το τραπέζι μαζί σου είναι σημαντικός. Θέλει να φάει το πιάτο του γρήγορα και μετά να φάει και το δικό σου; Ή σου δίνει το καλύτερο κομμάτι, σερβίροντας πρώτα εσένα; Καταλαβαίνεις; Ναι, να απολαμβάνει, αλλά όχι να ζει γι’ αυτό.
– Να μην κρύβει τίποτα.
– Δεν είναι το ίδιο με το “όχι σιωπηλή”;
– Έχω ευαισθησία σ’ αυτά τα πράγματα. Εντάξει. Το ομιλιτική έχει να κάνει με την επικοινωνία. Το “να μην κρύβει τίποτα” έχει να κάνει με τη διαφάνεια και τις κρυφές ατζέντες. Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που κρατάνε ένα κομμάτι του εαυτού τους πριβέ… Για συνέχισε…
– Οκτώ και εννιά μαζί! Δεν θέλω να είναι τσιγκούνης, και δεν θέλω να είναι εργασιομανής. Δεν θέλω βέβαια να είναι ούτε σπάταλος, ούτε τεμπέλης. Ξέρεις τί θέλω; Θέλω να είναι τόσο όσο πρέπει. Δηλαδή να είναι δοτικός προς αυτούς που αγαπάει και να εργάζεται να για να ζει καλά, όχι να ζει για να εργάζεται. Πάντα να έχει στο μυαλό του το ευ ζην. Ελπίζω να είσαι έτσι. Πες τα δικά σου τώρα.
– Να μη με υποτιμά και να μην υποτιμά τον εαυτό της.
– Ούτε το ένα, ούτε το άλλο;
– Ακριβώς. Να με θαυμάζει, να τη θαυμάζω, αλλά να προχωράμε δίπλα δίπλα. Γίνεται;
– Ρομαντικό… μακάρι να γίνεται. Πάμε στο δέκα;
– Ναι! Εσύ πρώτη.
– Να μην είναι πολυγαμικός ο μαλάκας! Να μην είναι! Δεν το μπορώ αυτό το πράγμα, γιατί εγώ δεν είμαι. Αφοσιώνομαι. Και απαιτώ το ίδιο. Θα με απατήσεις;
– Αχ! Τί ρωτάς τώρα… Θ’ ανακαλύψεις. Εσύ τί νομίζεις;
– Όχι!
– Ωραία. Να πω κι εγώ το “δέκα” μου!
– Πες το!
– Να μη με κόβει όταν ονειρεύομαι. Να μη μου σπάει τα φτερά. Πατάω στη γη, με βλέπεις. Αλλά, όταν ονειρεύομαι κανείς δεν θέλω να με σταματά.
– Πώς σου φάνηκε;
– Το παιχνίδι; Μου άρεσε… Λοιπόν, θες να τα φτιάξουμε;
– Δεν τα έχουμε;
– Ε, να μην ορίσουμε μια ημερομηνία;
– Χαχαχα!
Οι παραπάνω διάλογοι είναι μια λίγο παραμυθένια, λίγο αφελής, λίγο γλυκανάλατη προσέγγιση στη συνάντηση ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Βρίθει στερεοτύπων που αφορούν τους άνδρες και τις γυναίκες του σήμερα. Αυτά τα στερεότυπα, όμως, βασίζονται ή δημιουργούνται από τη στατιστική συχνότητα μοτίβων συμπεριφοράς. Η συνάντηση και το πρώτο ενδιαφέρον που βασίζονται περισσότερο σ’ αυτά που δείχνουμε, η ερωτική εξομολόγηση ή το παράπονό μας απ’ τη ζωή που ουσιαστικά είναι ομολογία των ανικανοποίητων αναγκών μας, και τέλος η συστηματική γνωριμία, που είτε θα οδηγήσει σε συμφωνία είτε θα καταλήξει σε ξενέρωμα.
Τα δέκα “κουτάκια” του άνδρα και της γυναίκας που παρουσιάζονται εδώ σε τυχαία σειρά αποτελούν πράγματι τις πιο δημοφιλείς απαντήσεις ανδρών και γυναικών στο ερώτημα “πώς ορίζεις τον ιδανικό εραστή/ερωμένη” σε έρευνα που διεξάγεται τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.