Θέλω πίσω τα ροζ γυαλιά μου μ’ ακούς;
Που πήγαν γιατί δεν τα έχω πια;
Μ’ εκείνα έβλεπα τον κόσμο αλλιώτικα…
Έβλεπα τον κόσμο διαφορετικά…
Ακόμη και γρατζουνισμένα τα φορούσα κι αν κάτι δε μου φαινόταν τόσο όμορφο, έλεγα θα φταίνε οι γρατζουνιές;
Τώρα όμως τι φταίει για πες μου;
Γιατί όλα ξαφνικά ξεθώριασαν;
Γιατί έχασαν τα ζωηρά τους χρώματα;
Που πάμε;
Που πάω;
Που θα βγει όλο αυτό;
Τόση ασχήμια από πού ξεφύτρωσε ξαφνικά;
Ήταν πάντοτε τα πράγματα έτσι ;
Πες μου πως δεν ήταν!
Πες μου πως δεν προσγειώθηκα ανώμαλα σ’ έναν πλανήτη που δε μου ταιριάζει…
Σ’ έναν πλανήτη εχθρικό και αφιλόξενο…
Που είναι οι άνθρωποι ;
Γιατί δεν τους βλέπω!
Που κρύβονται;
Ποιος κακός λύκος τους κατασπάραξε;
Δέσμιοι ποιανού θυμού βρίσκονται;
Ποια οργή τους κρατάει μακριά και ποιος εγωισμός τους έχει φορέσει χειροπέδες πάλι;
Πες μου!
Δε χωράω πουθενά μ’ ακούς;
Θέλω πίσω τα ροζ γυαλιά μου!