Με ρωτάς, τι είσαι για μένα;
Χαμογελώ…
Μπορώ να το περιγράψω;
Όλα τα κομμάτια από την ζωή μου, η καθημερινότητα μου, ατέλειωτα ξενύχτια ευτυχισμένων στιγμών, λέξεις και εικόνες ζωγραφισμένες σε καμβά.
Τα δεδομένα μου, τα ζητούμενα και τα απωθημένα μου.
Η πραγματικότητα και η φαντασίωση μου.
Εκείνος που διάλεξα στην ομορφότερη και στη πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου να είναι δίπλα μου.
Ότι επέλεξα από όλους τους μνηστήρες και τους θαυμαστές.
Εσύ ο ΕΝΑΣ, ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ μου!!!
Αυτός που έχω διαλέξει να πετάξω μαζί του, να υπάρχω, να γκρεμοτσακιστώ ή και να θαφτώ από τον πόνο της απώλειας σου, χωρίς να με νοιάξει.
Εκείνος που το πολύ, το περισσότερο που έχω να του δώσω θα είναι πάντα ελάχιστο.
Εκείνος που μια ζωή δε θα μου φτάνει για να την προσφέρω.
Τι κάνω;
Ψάχνω έτοιμες λέξεις για να περιγράψω εσένα;
Δε μ αρέσει… ήθελα να φτιάξω δικές μου.
Να ξαναγίνω το κοριτσάκι που σκότωσα μέσα μου και να σου γράψω ένα παραμύθι.
Γιατί αξίζεις όλα τα παραμύθια με μαγεία αυτού του κόσμου.
Εκείνους τους δρόμους του μυαλού σου, που μ άφησες να ταξιδέψω.
Είδα εσένα, τη ζωή σου, τα χαμόγελα σου, τη λύπη και το κλάμα σου.
Είδα τη πίκρα και τη χαρά σου να παντρεύονται.
Είδα τα καλοκαίρια και τους χειμώνες σου.
Και μ αρέσει αυτό το γκρίζο της ψυχής σου. Το αγαπώ!!!
Μα τι λέω;
Εσένα σ’ αγαπούσα πριν καν μας δω μαζί.
Ποτέ δεν μετάνιωσα για όλα τα σ’ αγαπώ που σου είπα, μετάνιωσα όμως για όλα αυτά που ειπώθηκαν και δεν τα εννοούσα. Για όλα όσα δεν ήταν τα δικά σου!!!
Φοβάμαι τις ιστορίες χωρίς τέλος.
Και συ είσαι μια ιστορία απ’ αυτές.
Αλλά ξέρεις κάτι;
Δε θέλω μαζί σου το «πάντα»
Είδα γύρω μου όλους αυτούς που ορκίστηκαν σε ένα «πάντα» και το ξευτίλισαν.
Θέλω όσο μπορούμε. Γιατί αυτό το μπορούμε ίσως κρατήσει περισσότερο από όλα τα «πάντα» μαζί.