Ο χρόνος περνάει και σου αφήνει φωτογραφίες για να θυμάσαι, αφίσες που θες να σκίσεις, δίσκους που δεν ακούς, κασέτες που δεν παίζουν , ρούχα που ορκίζεσαι οτι δεν θα ξαναφορέσεις… πάντα όμως χαμογελάς όταν τα θυμάσαι και τα ονομάζεις αναμνήσεις. Όλοι λίγο πολύ, έχουμε να θυμόμαστε ή ήμασταν οι ίδιοι, παιδιά του περιθωρίου. Παιδιά ιδιαίτερα, μοναδικά, μα πάντα κρυμμένα στον μικρόκοσμο τους. Ήταν τόσο χάλια να κάθεσαι μόνος στο θρανίο ή μήπως το περιθώριο έχει και τα πλεονεκτήματα του;
Η ιστορία μας, αφορά ένα τέτοιο παιδί και όχι μόνο. Ο Τσάρλι, ένα μοναχικό αλλά ευφυέστατο δεκαπεντάχρονο αγόρι, προσπαθεί να επιβιώσει στην σκληρή πραγματικότητα του σχολείου. Η σκληρή προσπάθεια του να κάνει φίλους, φέρει καρπούς, αφού τον βρίσκουμε να γίνεται μέλος μιας παρέας τελειόφοιτων. Με την παρότρυνση του εξωστρεφή πολυτάλαντου Πάτρικ, και της όμορφης Σαμ, ο Τσάρλι καταφέρνει να ξεπεράσει τους φραγμούς του και να αρχίσει να ΖΕΙ. Χαμογελά, τραγουδά, χορεύει, ονειρεύεται και φυσικά ερωτεύεται. Όλα αυτά με την συνοδεία μουσικών κομματιών των 80s και 90s, την ανάλογη μόδα της εποχής, οι ανάλογες εμπειρίες και νεανικές αναζητήσεις.
Αρχικά ο Στίβεν Τσμπόσκι, τη ζωή αυτού του αγοριού την εξέδωσε σε βιβλίο, υπό μορφή επιστολών, σύντομα όμως έγινε ταινία από τον ίδιο κιόλας. Επηρεασμένος βαθύτατα από τις ταινίες της εφηβείας του, δεκαετιών 80s και 90s, δημιουργεί μια ταινία-ανάμνηση για όλα τα θέματα εκείνης της ηλικίας. Ταυτιζόμενος με τον Τσάρλι, μας ξεδιπλώνει την ανάγκη του νέου να γίνει ένα με το σύνολο, να ενσωματωθεί, ανάγκη για έρωτα, για σεξ, για τη σεξουαλική ταυτότητα, για τα όνειρα, αισιοδοξία-απαισιοδοξία, τάσεις αυτοκτονίας, κ.α.
Φρέσκα, όμορφα και ταλαντούχα πρόσωπα παρουσιάζουν την μοναδικότητα τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους με μια φυσικότητα που σε αιχμαλωτίζει στον κόσμο τους. Με χιούμορ μας δείχνουν ότι το να είσαι δακτυλοδεικτούμενος για την διαφορετικότητα σου ή μόνος σου λόγω του αντισυμβατικού χαρακτήρα σου, έχει και τα καλά του. Μπορεί να αποκτήσεις φίλους και να ζήσεις καταστάσεις αξέχαστες, που σε γεμίζουν εφόδια για μια ζωή. Βέβαια θα ήταν ατελής και εξωπραγματική αν δεν έδειχνε και την άσχημη πλευρά του. Το επιτυγχάνει αυτό θίγοντας ένα θέμα που ακόμα και στις μέρες μας, παραμένει στο προσκήνιο, η ομοφυλοφιλία. Η ελευθερία έκφρασης της σεξουαλικής σου ταυτότητας εκείνα τα χρόνια ήταν ανύπαρκτη, παρ’ ότι η δεκαετία της σεξουαλικής απελευθέρωσης είχε ήδη ξεκινήσει. Άρα το να ανήκεις σε “αυτούς” και να το εκφράζεις ελεύθερα ήταν ανήκουστο σε μια μικρή κοινωνία. Με τον δικό του, μοναδικό τρόπο ο Σ.Τσμπόσκι μας παρουσιάζει όλες τις πτυχές της ζωής, ακόμα και την πιο σκοτεινή. Μ’ έναν τρόπο τόσο γλυκό και αισθητικά άρτιο, που πριν προλάβεις να το καταλάβεις, τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα συμπάσχοντας με τους ήρωες, βυθισμένος στην αέναη χαρμολύπη της ζωής.
Η μνήμη του ήρωα μας, σαν παλιό βινύλιο γυρίζει και κολλάει σ’ ένα σημείο, σ’ εκείνο που του άλλαξε τη ζωή. Ο συγγραφέας- σκηνοθέτης, έξυπνα μας αφήνει να σκεφτούμε με αυτό το τρόπο διάφορα, μέχρι να ξετυλιχτούν οι πονεμένες ιστορίες όλων των ηρώων. Ο έρωτας είναι δύσκολο πράγμα, ειδικά αν σου το έμαθαν με τον λάθος τρόπο. Η σεξουαλική τους αφύπνιση ήρθε πολύ νωρίς και βίαια, ο έρωτας όμως έφτασε τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος.
«…Ερωτευόμαστε αυτό που νομίζουμε, ότι μας αξίζει…»
Πιστέψτε λοιπόν, ότι αυτή την ταινία θα την ερωτευτείτε, γιατί πραγματικά… ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ!!!