Εσύ που δεν είσαι στο ηλικιακό γκρουπ 10-17, θυμάσαι με τί τρόμαζες στο σινεμά παλιότερα; Αν είσαι, δε, από τους τυχερούς που πρόλαβαν σε αίθουσα τον “Eξορκιστή”, τη “Λάμψη” ή πολύ αργότερα τη “Σιωπή των Αμνών”, τότε μη μπείς καν στον κόπο να θυμηθείς. Δεν έχεις ξεχάσει ΣΙΓΟΥΡΑ.

 

Αυτές τις μέρες παίζεται στις αίθουσες η “Annabelle”. Του μεγάλου δημιουργού Τζον Λεονέτι (δε «φτύνω» τυχαία, στις προηγούμενες σκηνοθετικές του – εχμ – δουλειές θα πετύχεις τίτλους σαν το σίκουελ του “Butterfly Effect” και το “Mortal Kombat: Annihilation”…). Βασικά, του παραγωγού του, του Τζέιμς Γουάν. Του ανθρώπου, δηλαδή, πίσω απο το περσινό “Kάλεσμα” και του πρώτου “Saw”. Με θέμα μια «κούκλα του Σατανά», όχι χιουμορίστριας σαν τον Chucky, αλλά… με τη σοβαροφάνεια που είναι, πλέον, υποχρεωτική σε κάθε ανάλογη απόπειρα σύγχρονου horror movie. Το κακό δεν είναι οτι η “Annabelle” είναι μια λάθος ταινία τρόμου. Πολλές είναι, πολλές ήταν και πολλές θα είναι στο μέλλον. Το κακό είναι ο τρόπος που προσεγγίζει πλέον το genre το κοινό του. Δε θέλει να το τρομάξει – ο τρόμος είναι μια υποβολή, έχει κατευθυντήρια δύναμη, δημιουργείται μέσω της πειθούς, του «υπνωτισμού». Αυτό που θέλει να κάνει στο κοινό του είναι, απλά, να πεταχτεί από το πουθενά και να του κάνει «μπου!». Κι απο ‘κει και πέρα, όλες οι εύκολες και προφανείς λύσεις: πατώματα που τρίζουν, ντουλάπες που ανοιγοκλείνουν, τζάμια που σπάνε, ενα sinister κωλόδεντρο απο το σκηνικό του “Sleepy Hollow” στη μέση του πουθενά και, φυσικά, άφθονα παιδάκια βαμμένα «Σαντάκο» να εμφανίζονται στο ημίφως λέγοντάς σου πως «θα πεθάνεις εκεί πέρα».

 

Θυμάσαι, που έβαζες να δείς στο βίντεο το «Μωρό της Ρόζμαρι» και σε έπιανε ρίγη, στη σκέψη και μόνο του τί παίζεται; Θυμάσαι που, ασυναίσθητα, πάτησες το stop στον “Eξορκιστή” λίγο πριν ο ιερέας μπεί στο δωμάτιο της μικρής Ρέγκαν; Η ιδέα ήταν! Τρόμος μέσα απο την αγωνία του «αγνώστου». Τώρα, στο πλαίσιο «δίνουμε μασημένη τροφή στα πιτσιρίκια που αγοράζουν τα πάντα απο το μπαρ μας», όλα είναι in-your-face, εύκολα, απλά, λιτά και… περιττά. Ακόμα και τις λίγες εκλάμψεις σε αυτό το τόσο παρεξηγημένο σινεμά είδους (όπως η “Κάθοδος” του Νιλ Μάρσαλ ή ο “Εξορκισμός της Εμιλι Ρόουζ”), αυτό το target group μπορεί και να τις αγνοεί. Προτιμά, βλέπεις, να γίνεται το «θύμα» όλων αυτών που τόσο εύστοχα ξεφτίλιζε (και πόσο «meta», είναι η αλήθεια) ο Γουέις Κρέιβεν στα “Scream” του. Και ακόμα μεγαλύτερο κρίμα, που πλέον ίσως είναι αργά να τους δείξεις το βουβό “Nosferatu” του 1922 ή τη “Suspiria” του Αρτζέντο για να τσακίσουν λίγο τις – φορεμένες απο άλλους – παρωπίδες τους.

 

Βασικά, είμαι σίγουρος οτι κανένας κάτω των 25 δεν τρομάζει σήμερα ούτε με τη σκηνή του ντους στο “Ψυχώ”. Νομίζουν οτι ένα ψεύτικο «αληθινό» βίντεο του YouTube, φτιαγμένο με στοιχειώδη πράγματα του Adobe After Effects, πλασαρισμένο ως το «χαμένο υλικό» μιας κάποιας ιστορίας φαντασμάτων, είναι τρομακτικό. Θα ήταν, στη σκέψη, αν μπορούσε να διαχειριστεί το φόβο, την αιτία πρόκλησης, δηλαδή, του αληθινού τρόμου. Οχι, διαχειρίζεται τη βαρεμάρα της συμμετοχής…