O κανόνας της σιωπής.
2012, του Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του δουλειά μπροστά αλλά και πίσω από την κάμερα (Λέοντες αντί αμνών), ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ επιστρέφει στον διπλό ρόλο του σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή τριγυρίζοντας σε γνωστά και αγαπημένα του κινηματογραφικά λημέρια: πολιτικό θρίλερ στα χνάρια των διάσημων 70s στιγμών του, ιδεαλισμός, πολιτική, ευθύνη, ανθρωποκυνηγητό, θρίλερ και οικογενειακό δράμα, μπλέκονται ισόποσα σε μια ταινία που μιλά για το πώς μπορεί να προσπαθείς να ψάχνεις την αλήθεια για κάποιον άλλον και να καταλήξεις να βρεις την αλήθεια για τον ίδιο τον εαυτό σου.
Ο Νικ Σλόαν (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) ανήκε σε μια εξτρεμιστική ομάδα, τους Weather Underground, που ανατίναζε κτήρια και λήστευε τράπεζες τη δεκαετία του 70. Τώρα κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Τζιμ Γκραντ, είναι δικηγόρος, χήρος και με μια κόρη. Όταν μια πρώην συναγωνίστρια του (Σούζαν Σάραντον) παραδίδεται στις Αρχές για να προστατεύσει την οικογένειά της και να ξορκίσει τις τύψεις της, ένας νεαρός δημοσιογράφος (Σάια ΛαΜπεφ) αρχίζει να διερευνά εις βάθος την υπόθεση φτάνοντας μέχρι τον Γκραντ και το ξεσκέπασμα της ταυτότητας του. Τα ηθικά διλήμματα των πεπερασμένων επιλογών θα κάνουν την εμφάνισή τους σε ένα μωσαϊκό χαρακτήρων με διαφορετικά -ή έστω διαφοροποιημένα από παλιότερα- ιδεολογικά πιστεύω. Και τι μπορεί να κάνει, ή να απαρνηθεί πια, ο Σλόαν για να προστατεύσει την μονάκριβη κόρη του;
Τα μεγάλο ατού της ταινίας είναι αφενός η στόφα του πολιτικού θρίλερ, έτσι όπως ο Ρέντφορντ δείχνει να την κατέχει, στήνοντας ένταση σε διαλογικά μέρη (όπως η συνάντηση του Σάια ΛαΜπεφ με την Σούζαν Σάραντον) και κρατώντας τα “πατήματα” στο ιδεολογικό ζύγι και τα διλήμματα που θέτει δίχως να ξεχωρίζει απόλυτα το ποιός είναι πραγματικά ο καλός της υπόθεσης ή όχι. Ή σκύβοντας κατανοητικά στα κίνητρα του κάθε χαρακτήρα και τις επιλογές του. Αφετέρου η τύχη του να έχει ένα τόσο εύστοχο καστ (όπως άλλωστε δήλωσε και ο ίδιος), μοιρασμένο σε μικρότερους ή μεγαλύτερους ρόλους (Άννα Κέντρικ, Νικ Νόλτε, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Σούζαν Σάραντον, Κρις Κούπερ, Τζούλι Κρίστι, Στάνλει Τούτσι, Μπριτ Μάρλινγκ), θαρρείς και τα κατάφερε να το συγκεντρώσει σχεδόν επειδή είναι αυτός που είναι.
Η ματιά και η σκηνοθεσία μένουν πιστές σε έναν α λα παλαιά κινηματογραφικό ιδεαλισμό όμοιο με αυτόν που χαρακτηρίζει τις θέσεις ορισμένων χαρακτήρων. Πιστός σε ένα πιο ακαδημαϊκό προφίλ ο Ρέντφορντ τελικά μάλλον καταφέρνει να κερδίσει χάρη σε αυτό, ξέροντας τα βήματα και την αυξομείωση των εντάσεων. Ακόμα και αν ανά σημεία πλατειάζει διαλογικά, ή αφήνει δευτερεύοντες χαρακτήρες μετέωρους εξαφανίζοντάς τους από την ταινία χωρίς να τον απασχολεί το πού τελικά κατέληξαν.
Η ευθύνη της οικογένειας, δηλαδή ο άτυπος ανθρώπινος “προορισμός”, αλλά και ένα ιδεολογικό, “επαναστατικά” ρομαντικό αντίβαρο μιας δικαιολογημένης ή όχι απόπειρας να αλλάξει ο κόσμος την εποχή των παντελονιών-καμπάνα έτσι όπως αντικατοπτρίζεται στον χαρακτήρα της Τζούλι Κρίστι…η βολή, τα ματαιωμένα όνειρα, η αίσθηση της προαναφερθείσας οικογενειακής ευθύνης, όλα είναι υλικά που χωράνε στον καμβά της παλέτας του Ρέντφορντ για την εξέλιξη των ηρώων του.
Να σημειωθεί ότι όπως και στο κλασικό “Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου”, έτσι και αυτή η ταινία ξεκινά με αποσπάσματα από επίκαιρα της εποχής των Weather Underground για να δώσει πάσα στον σημερινό αντίκτυπο μερικών χαμένων αντιηρώων που ονειρεύτηκαν κάποτε να αλλάξουν (κάτι από) τον κόσμο με αμφίβολες μεθόδους.
Aν πάλι θες να καμαρώσεις την ξανθιά κόμη του Ρέντφορντ στα καλύτερά της, πάλι σε πολιτικό τόνο, χωρίς να βγεις από το σπίτι, ρίξε μια ματιά και εδώ:
Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου.
1976. Του Άλαν Πάκουλα.
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και μια παραπολιτική ιστορία που συγκλόνισε την Αμερική επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον, μια ταινία-σταθμός στο πολιτικό, δημοκρατικό 70s αμερικάνικο σινεμά με την σφραγίδα δυο ανθρώπων που θα το στιγμάτιζαν: Άλαν Πάκουλα στην σκηνοθεσία και Ρόμπερτ Ρέντφορντ στον έναν από τους δυο βασικούς ρόλους. Με την υπογραφή και των δύο στους τίτλους έναρξης και με τέσσερα κερδισμένα όσκαρ. Κάτι γίνεται εδώ…
Το φιλμ αναφέρεται στην υπερπροσπάθεια δυο δημοσιογράφων της Ουάσιγκτον Ποστ να εξιχνιάσουν αυτό που αρχικά φαινόταν μια απλή υπόθεση ληστείας στα κεντρικά γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος. Πρόκειται για τους ιδεαλιστές Μπομπ Γούντγουορντ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) και Καρλ Μπέρνεστιν (Ντάστιν Χόφμαν), οι οποίοι αρχίζουν να σκαλίζουν την υπόθεση όλο και περισσότερο μέχρι να βρουν “θέμα”, πεπεισμένοι για το ορθό, αλλά και ηθικό, των ευρημάτων τους. Σκάβοντας όλο και βαθύτερα, θα αντίκριζαν πολύ μεγαλύτερα μεγέθη από τα αναμενόμενα και θα αποκάλυπταν τις υποκλοπές του Λευκού Οίκου στα γραφεία των Δημοκρατικών στο συγκρότημα του Γουότεργκειτ. Η ακεραιότητα του δημοσιογραφικού τους εγχειρήματος θα οδηγούσε στην, μοναδική στα αμερικανικά χρονικά, παραίτηση του προέδρου Νίξον, αφού πρώτα θα είχε θέσει σε κίνδυνο τις ζωές τους! Κορυφαία στελέχη (43 τον αριθμό) του Λευκού Οίκου θα καταδικάζονταν. Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου…
Με αεικίνητη κάμερα που παρακολουθεί με εντατικές κινήσεις ειδικά σε κλειστούς χώρους το δίδυμο στην επίμονη αποκαλυπτική του προσπάθεια (τα γραφεία της Ποστ ανασυστάθηκαν στο στούντιο που γυρίστηκε η ταινία επακριβώς όπως ήταν στην πραγματικότητα), με διαλόγους που καθηλώνουν και χτίζουν μια ιστορία στα όρια του θρίλερ, ακόμα και όταν μιλάμε για μια…τηλεφωνική συνομιλία. Δεν είναι τυχαίο το κερδισμένο όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου στον Γουίλιαμ Γκόλντμαν, με το πρωτότυπο υλικό να βασίζεται στο βιβλίο που εξέδωσαν οι πραγματικοί Κάρλ Μπέρνεστιν και Μπόμπ Γούντγουορντ.
Ατμοσφαιρικοί φωτισμοί, κινήσεις και διάλογοι στο ημίφως, γενική και αυξανόμενη (υπερ)ένταση. Και με την σχεδόν διαρκή έκπληξη στα μάτια του πρωταγωνιστικού διδύμου για το πόσο βαθιά έφταναν όσα επιδίωκαν να αποκαλύψουν και τέλος, με μια ακόμη στιβαρή κινηματογραφική προσθήκη στο πολιτικό σινεμά του 70, η ταινία έμεινε γνωστή ως η κινηματογραφική απεικόνιση του ξεσκεπάσματος του σκανδάλου Γουότεργκειτ.
O Θανάσης Αγγελόπουλος σπούδασε Mass Communication and media arts/ Film and TV Directing στο Queen Margaret University. Σκηνοθέτησε την μικρού μήκους ταινία Boy Story, η οποία συμμετείχε στο 18οAthens International Short Film Festival-Νύχτες Πρεμιέρας 2012, στο 6ο Thessaloniki International Short Film Festival 2012, όπου βραβεύτηκε με το cinematic achievement award και θα συμμετάσχει στο San Francisco Greek Film Festival 2013.
Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο φοιτητικό freepress Καλειδοσκόπιο, στο περιοδικό Λιμάνι καθώς και σε άλλα διαδικτυακά portals.