Αυτός ο ήχος απ’της θάλασσας το κύμα πόσο μακριά με ταξιδεύει στα όνειρα μου εκείνα…
Μες στης ψυχής τους κήπους ήταν άνθη, που κάρπισαν τον έρωτα και τα μεγάλα πάθη
Μια πανδαισία από φωνές που αχνά χαμογελούσαν και τη ψυχή μου στράγγιζαν στο τέλμα τη βουτούσαν…
Και τα συντρίμμια του μυαλού γυρνούν ξανά σε κείνα… που τη καρδιά που λάτρεψαν, την πότισαν με γύμνια..
Ωκεανός τα πάθη της κι αγέρας τα όνειρα της, που ξεθυμαίνουνε γοργά όπως τα κύματα της…