Χαζεύω τα σπίτια της γειτονιάς μου.
Φωτεινά και στολισμένα εδώ και μέρες, σηματοδοτούν την έλευση των Χριστουγέννων.
Με βαριά καρδιά και χωρίς καμία διάθεση αποφάσισα ότι ήρθε και η δική μου σειρά.
Όχι ότι το θελα αλλά για το «καλό» βρε παιδί μου, που έλεγε και η μαμά μου.
Κατέβασα τα στολίδια από το πατάρι.
Έβαλα το αγαπημένο cd με τις Χριστουγεννιάτικες μελωδίες και έκανα τη πρώτη μου προσπάθεια να στήσω το δέντρο.
Ποτέ δεν τα κατάφερνα με το στήσιμο του δέντρου.
Χαμογελούσες, όταν παιδευόμουν ώρες να βρω τη σωστή σειρά των κλαδιών.
Για σένα ο στολισμός ήταν ιεροτελεστία.
Έκανες σαν μικρό παιδί. Σχεδίαζες πάντα και την τελευταία λεπτομέρεια.
Άπλωνες τις μπάλες και τις κορδέλες παντού και με θύμωνες με την ακαταστασία σου, μέχρι να αποφασίσεις τα χρώματα και τη σωστή τοποθέτηση τους στο δέντρο.
Το σπίτι γέμιζε κούτες και συ τραγουδούσες τα κάλαντα!!!
Φορούσες το κόκκινο σκουφί και με τραβούσες να χορέψουμε…
Μάταιο… τα παρατώ.
Δεν έχει νόημα να στολίσω το σπίτι μου όταν έχω ξεστολίσει τη καρδιά μου.
Τίποτα δεν είναι γιορτινό όταν η ψυχή σου είναι άδεια.
Ποιον κοροϊδεύω;
Οι γιορτές είναι ευτυχία, αγάπη, χαμόγελα και ζεστασιά.
Είναι μυρωδιές γλυκών και άχνη από κουραμπιέδες που αιωρείται σε φιλιά και χαμογελαστές φατσούλες.
Είναι βόλτες στην αγορά πιασμένοι χέρι – χέρι, τρώγοντας κάστανα και προσμονή για το δώρο που σε περιμένει κάτω από το δέντρο.
Το δώρο του δικού σου Αη Βασίλη.
Είναι πασπάλισμα μαγείας με Χριστουγεννιάτικη αστερόσκονη.
Χάθηκα στις σκέψεις μου να σε αναπολώ…
Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω….
Κρατάς ένα αστέρι…
«Νομίζω ότι είναι το πιο όμορφο αστέρι για το δέντρο μας….» μου λες.
«Νομίζω ότι θα είναι τα πιο όμορφα μας Χριστούγεννα….» σου απαντώ.