Τα καλοκαίρια διστάζουν πια..
Κι οι στιγμές..
ξεθωριασμένες φωτογραφίες μοιάζουν..
Ταλαιπωρημένες φυλλομετρούν το χρόνο
ανάμεσα στις σελίδες
ενός παλιού άλμπουμ.
Κάπου το πήρε το μάτι μου,
δίπλα σ’ ένα παραμύθι χωρίς όνομα
και ένα γλάρο που ονειρευόταν να πετάξει ψηλά.
Κι εκείνες οι στιγμές,
ξεχασμένες,
όπως ανοίγει το εξώφυλλο βαρύ,
μεταμορφώνονται.
Χιλιάδες φυσαλίδες σκόνης
ταξιδεύουν με πυξίδα τις αχτίδες του ήλιου.
Προσπαθούν να το σκάσουν μακριά.
Και βαφτίζονται οι στιγμές αναμνήσεις.
Ξεφύλλισες τις αλήθειες
που κρύφτηκαν στα όνειρά σου.
Αναστέναξες για όλα τα θέλω
που σφράγισες μες στη καρδιά σου.
Δάκρυσες για όσα ανείπωτα
παγιδεύτηκαν στα μάτια σου.
Ξεκουράστηκες απ’ όσα βάραιναν τη πλάτη σου.
Χαμογελάς
για όσα σκαρώνει εκείνο
το μικρό και ζωηρό παιδάκι
που λέγεται Ζωή.
Κι εσύ που ξεγελάστηκες
νομίζοντας πως ταξίδευες μαζί του
στη Χώρα του Ποτέ..
ζητιανεύεις μια σταλιά χρόνο ακόμα.
Γιατί τα τόσα “τώρα” που σου χάρισε τα ξόδεψες..
ελπίζοντας πως πάντα θα ξημέρωνε πιο όμορφο το “αύριο”..
και ξεχάστηκες..