16/2/2015
Προσπαθείς. Και παρά το γεγονός ότι προσπαθείς και δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, πάντα κάτι θα λείπει. Πάντα σε κάτι θα υστερείς, ό,τι και αν είναι αυτό. Παλεύεις να ανταγωνιστείς κατεστημένα και πρότυπα, να ξεχωρίσεις από τους άλλους και να βρεις και εσύ τον δρόμο που σου ταιριάζει. Να βρεις το ταίρι με το οποίο θα περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου, ή έστω κάποιον για να περάσεις καλά το “τώρα”, όσο αυτό διαρκεί. Αλλά, πολλές φορές φαντάζει αδύνατο έως και ουτοπικό. Και το χειρότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις λάθος. Τι είναι αυτό που σε κρατάει πίσω, που δεν σε αφήνει να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό, που ενώ αφήνεις όλο τον κόσμο να σε αγαπήσει, δεν αφήνεις κανέναν να σε ερωτευτεί. Σαν να έχεις πέσει μέσα στην ίδια σου την παγίδα, και να μην γνωρίζεις τον τρόπο για να δραπετεύσεις από το σφάλμα σου. Και τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι μέσα σου, και να σκέφτεσαι ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, προσπαθώντας να τα βάλλεις σε μία λογική σειρά, προσπαθώντας να κατανοήσεις τον λόγο που είσαι ακόμη μόνος σου. Μήπως φταίει η ηλικία; Μήπως η εξωτερική εμφάνιση; Μήπως ο χαρακτήρας; Ίσως και όλα αυτά μαζί; Και κάπου τότε γεννιούνται και οι αμφιβολίες για εσένα τον ίδιο, για τις δυνατότητες και τις προδιαγραφές σου. Για το αν αξίζεις τελικά τίποτα, ή όχι. Για το αν θα έπρεπε να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις για κάποια πράγματα που τώρα φαντάζουν οφθαλμαπάτη, σαν μια όαση στην έρημο. Και μέσα σου στεναχωριέσαι και αγανακτείς, γιατί ενώ βλέπεις να έχεις κοινά με τον άλλον, δεν μπορείς να τα εξωτερικεύσεις και να τα συνδέσεις, και το χάσμα μένει αγεφύρωτο και απελπίζεσαι. Μήπως από την άλλη έχεις υψηλά standards; Μήπως ψάχνεις σε λάθος κατηγορία ανθρώπων και δεν βλέπεις τις ευκαιρίες που βρίσκονται μπροστά σου;
Πολλά είναι τα ερωτηματικά που φυτρώνουν στην σκέψη, αλλά κανείς δεν μπορεί να βρεθεί να στα απαντήσει. Είναι σαν μερικοί να γνωρίζουν την απάντηση, την λύση, αλλά σε αφήνουν να βρεις μόνος σου την άκρη. Δεν κατάλαβα πάντως ποτέ την φράση “θα μεγαλώσεις και θα μάθεις”. Μα αν δεν μου πει κάποιος, πως θα μάθω; Πως θα ωριμάσω, θα αποκτήσω κρίση και άποψη; Πως θα μπορέσω να λύσω τις απορίες που γεννά η καρδιά μου μέρα με την μέρα. Ο καθένας βέβαια έχει την δική του άποψη επί του θέματος. Μάλλον συνηθίζουν να μας αφήνουν να μεγαλώνουμε για να βρούμε απαντήσεις, όχι για να μη μας προκαταλάβουν, αλλά για να βρούμε μόνοι μας μέσα από την εμπειρία την λύση. Να πάθουμε για να μάθουμε. Αλλά, αυτό είναι ιδιαίτερα επίπονο, θέλει υπομονή και επιμονή και προπάντων δύναμη ψυχής. Μόνο τότε θα αρχίσεις να μαθαίνεις τον εαυτό σου και εν συνεχεία και τους υπόλοιπους. Και τότε, θα καταλήξεις στην άποψη πως δεν υπάρχει ένα μυστικό για να πετύχεις αυτό που θέλεις. Δεν υπάρχει κάποια μυστική συνταγή που αν ακολουθήσεις πιστά κατά γράμμα θα σε οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Όλα είναι θέμα τύχης, συγκυριών και διάθεσης. Και αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι ενδεχομένως δεν κάνεις εσύ το λάθος, αλλά είναι ο χαρακτήρας των άλλων ασύμβατος προς τον δικό σου. Σίγουρα βέβαια θα υπάρξει κάποτε και μία σωστή αντιστοιχία. Θα βρεις τον άνθρωπο που ονειρεύεσαι, και αν όχι αυτόν σίγουρα κάποιον που θα σε ικανοποιεί συναισθηματικά στο έπακρο. Όμως αυτό δεν είναι εύκολο. Πρέπει να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα, και να είσαι προσβάσιμος σε όλα τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός σου. Και δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να στο μάθει κανένας. Μόνο σου θα το ανακαλύψεις, θα το δοκιμάσεις, θα το γνωρίσεις και μετά θα το μάθεις.
Μην αποκλείεις όμως και το ενδεχόμενο να μη βρεις κανέναν. Αυτό δεν σε κάνει αναγκαστικά πεσιμιστή. Απλώς κάποιοι άνθρωποι αγαπήθηκαν από την μοναξιά τους, και αυτή έγινε η καλύτερη συντροφιά τους, ακόμη και αν δεν την διάλεξαν. Απρόβλεπτη η ζωή και μυστήρια. Μέχρι να την μάθουμε, φεύγουμε από αυτή. Ζούμε διαρκώς έναν αγώνα ανακάλυψης, αποκωδικοποίησης του άγνωστου και εύρεσης του εαυτού μας. Και κακά τα ψέματα, αρκετό, για να μη πω πολύ, από τον χρόνο μας, τον “τρώνε” τα απωθημένα, οι αγάπες, οι καψούρες και οι έρωτες, πλατωνικοί και μη. Όμως αυτό το μυστήριο είναι που την καθιστά μοναδική. Αν ξέραμε τα πάντα, δεν θα ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά αναμενόμενη και προβλέψιμη, και επομένως ανιαρή. Ας ζήσουμε λοιπόν το απροσδόκητο, την έκπληξη, το απρόσμενο, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας χορέψουμε σε αυτόν τον χορό, που μπήκαμε ξαφνικά και ανυπολόγιστα. Και ίσως αύριο ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. Ίσως βρούμε μία απάντηση, ένα κομμάτι στο πολύπλοκο και δαιδαλώδες παζλ της ζωής μας. . .