Ξαπλωμένη στο καναπέ.
Η ώρα περασμένες δώδεκα.
Ένα βιβλίο ανοιχτό στη σελίδα 31.
Τα πρώτα λεπτά μιας καινούριας μέρας.
Λίγο πιο κοντά στα Χριστούγεννα.
Λίγο πιο κοντά στο γκρίζο τέλος,
που δίνει τη θέση του σε μια ολόλευκη αρχή.
Ταξιδεύω χρόνια πίσω,
κάπου στα οχτώ μου.
Νιώθω τη χαρά.
Τα σχολεία κλείνουν!
Ο Άγιος Βασίλης με τη κατακόκκινη ενδυμασία,
παρέα με τα πολύχρωμα ξωτικά του,
γεμίζουν το έλκηθρο δώρα.
Για τα παιδιά ολάκερου του κόσμου.
Ώρα για παιχνίδι!
Μα πόσα χαμόγελα με περιτριγυρίζουν!
Όλοι οι “μεγάλοι” γίνονται και πάλι παιδιά!!
Το σπίτι μυρίζει πορτοκάλι,
από τα ζεστά μελομακάρονα που σιγοψήνονται στους 180.
Το μέλι χρυσαφένιο αχνίζει και περιμένει να τ’ αγκαλιάσει.
Περπατώ ξυπόλυτη στη ροζ μοκέτα.
Έξω κρύο και βροχή.
Χαζεύω απ’ το παράθυρο τα ψηλά καταπράσινα κυπαρίσσια
που χορεύουν στο ρυθμό του δυνατού αέρα.
Κίτρινα φύλλα πεσμένα στο κήπο στροβιλίζονται παρέα.
Πόσο θα θελα να χιονίσει!!!
Ν’ ανοίξω λέει τη πόρτα το πρωί, μόλις ξυπνήσω,
κι όλα να ‘χουν βαφτεί λευκά!
Μα ξαφνικά η βροχή σταματά.
Και να..!
Οι ασημένιες αχτίνες του ήλιου
τρυπούν τα γκρίζα σύννεφα!!
Ουράνιο τόξο!!!
Πολύχρωμο και τόσο έντονο!
Ο ήλιος κερδίζει!
Η ατμόσφαιρα τόσο καθαρή.
Μπαλώματα καταγάλανου ουρανού ξεπροβάλλουν!
Λες να ‘χουμε Χριστουγεννιάτικο ήλιο;;
Θυμάμαι αυτό που έλεγε η γιαγιά :
“Χαράς τα Γέννα τα στεγνά,
τα Φώτα χιονισμένα
και τη Λαμπρή βρεχούμενα,
τα πάντα ευτυχισμένα”.
Χαμογελώ στη προσδοκία!
Με ξυπνάει μια βροντή τρομερή!
Ο ύπνος με ξελόγιασε στο καναπέ.
Ανοίγω τα μάτια κι αντικρίζω το δεντράκι
που ντύθηκε και φέτος στα γιορτινά του.
Τα πολύχρωμα λαμπιόνια
αναβοσβήνουν ζωηρά και γρήγορα.
Σα παιδική καρδούλα
λίγο πριν ανοίξει το δώρο του Άη Βασίλη!
Να δεις που αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι γεμάτα χρώμα!!
Θα είναι τα δικά μου πολύχρωμα Χριστούγεννα!