Κι η αγκαλιά σου
ένα βλέμμα καρφωμένο πάνω μου
σαν όνειρο χωρίς σκιά.
Ήταν τότε που το φεγγάρι
-μια φέτα πορτοκαλί-
έγερνε πίσω από τα φώτα του ορίζοντα
και άφηνε και τους δυο μας στο σκοτάδι..
Στους αβοήθητους εραστές
είναι που στηρίζεται το φεγγάρι.
Και εμείς οι δυο
δεν είμαστε από αυτούς.
Είμαστε μόνο αβοήθητοι
και μόνοι.
Και γκρεμίσαμε το πιο όμορφο φεγγάρι
θέλοντας και μη
και τώρα,στο σκοτάδι,
είναι δύσκολο να βρεις το δρόμο
για οπουδήποτε αλλού
από εκεί που είσαι και είμαι.