Φωτογραφία: Μάνος Χατζηκωνσταντής
Η Στέλλα Χρονοπούλου, πιο γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Σtella, είναι ποπ τραγουδίστρια-συνθέτρια, ζωγράφος και μουσικός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου τέλειωσε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ συγχρόνως ξεκίνησε να γράφει μουσική. Το 2010 συμμετείχε στο album “Happened Before” των My Wet Calvin. Στην αρχή της ίδιας χρονιάς έγινε μέλος της μπάντας των Expert Medicine, όπου εκεί συνάντησε τον κιθαρίστα και παραγωγό Αλέξη Ζαμπάρα με τον οποίο έφτιαξαν τους Fever Kids το 2011. Το πρώτο τους single “Holding Grass” κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2014 από την Inner Ear και τους χάρισε πολύ καλές κριτικές.Το 2012 κυκλοφόρησε στη σελίδα της στο soundcloud το πρώτο της EP με τίτλο “Keep Me Naked”. Πέρα από την προσωπική δουλειά της έχει συνεργαστεί με διάφορους Έλληνες καλλιτέχνες όπως: Sillyboy, Coti K, NTEiBINT, Sad Disco και δημιούργησε το συγκρότημα των Chest μαζί με τον Μπάμπη Θεοχάρη.
Το πρώτο της προσωπικό ομώνυμο album ΣTELLA κυκλοφορεί σε cd και κίτρινο βινύλιο από την Inner Ear.
-Πως αποφάσισες να κάνεις μια δική σου δισκογραφική δουλειά, μετά τις συνεργασίες που είχες με μπάντες;
Ήταν μόνο θέμα χρόνου. Υπήρχαν κάποιοι λόγοι που με καθυστέρησαν αρκετά, αλλά θα γινόταν κάποια στιγμή. Πολλές φορές επηρεαζόμουν από διάφορες συγκυρίες που δεν με «άφηναν» να έχω το αποτέλεσμα που θέλω πραγματικά. Φαντάσου ότι κάποια κομμάτια έχουν ηχογραφηθεί τρεις και τέσσερις φορές σε διαφορετικά στούντιο με διαφορετικούς ανθρώπους, μέχρι να καταλήξει ο νέος δίσκος στην μορφή που κυκλοφορεί σήμερα!
-Αυτή η καθυστέρηση πως σε επηρέασε;
Ήμουν σε αδιέξοδο, γιατί αισθανόμουν ότι αυτό που είχα στο μυαλό μου, δεν μπορούσε να «βγει» με τον τρόπο που ήθελα, δε με βοηθούσαν οι καταστάσεις. Είχα απογοητευτεί λίγο. Και δεν είχε να κάνει με δισκογραφική εταιρεία. Η Inner Ear, με την οποία πλέον έχω συνεργασία, μου είχε κάνει την πρόταση από την Άνοιξη του ‘13! Συνεργάστηκα, για την παραγωγή, με τον NTEiBINT (Γιώργος Μπακαλάκος), ο οποίος με βοήθησε στο να φτιάξω τα κομμάτια μου όπως τα φανταζόμουν και έτσι, παρά τις καθυστερήσεις, είμαι πολύ ευχαριστημένη, ευτυχώς!
-Ποιο ήταν το κρίσιμο σημείο που σε ώθησε να ασχοληθείς πιο εντατικά με τη μουσική;
Δούλευα σε περιοδικά έχοντας κυρίως την επιμέλεια των φωτογραφίσεων, αλλά και ως συντάκτρια. Ασχολιόμουν με διάφορα, από ρούχα και λάπτοπ μέχρι τάπερ και χριστουγεννιάτικα δέντρα! Δούλευα πολύ, έβγαζα ικανοποιητικά χρήματα αλλά, για χρόνια, αισθανόμουν σαν ένα ρομποτάκι. Όταν προέκυψε η κρίση και πολλά περιοδικά έκλεισαν, ήταν σα να συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να «κυνηγήσω» μια παρόμοια δουλειά. Με ενδιέφερε να ζω λιτά κάνοντας κάτι που αγαπώ. Έτσι εστίασα στη μουσική. Ελπίζω να μην χρειαστεί να ασχοληθώ ξανά με κάτι που δεν θα μου αρέσει τόσο, θα προτιμούσα να πυροβοληθώ! Ειδικά τώρα, που έχω γευτεί την ευτυχία του να ασχολούμαι εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο με τη μουσική!
-Έχεις ξεχωρίσει κάποιο κομμάτι από το νέο άλμπουμ;
Ναι, μου αρέσει πολύ το “Picking Words” και από νωρίς πίστεψα ότι είναι ένα καλό κομμάτι για να ξεκινήσω το άλμπουμ και για να βγει πρώτο, σαν προπομπός, σαν υπογραφή! Άλλο ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι είναι το “Wet Cigarette”.
-Από πότε η μουσική άρχισε να καταλαμβάνει μέρος στη ζωή σου;
Από πολύ μικρή ήξερα ότι η ζωή μου ήταν συνδεδεμένη με τη μουσική. Οι γονείς μου θυμούνται ότι οι πρώτες μου λέξεις σχετίζονταν με τη μουσική. Έβλεπα τις παιδικές κιθάρες στα περίπτερα, τις έδειχνα και προσπαθούσα να τραγουδήσω! Η κλίση μου στην μουσική ήταν εμφανής από νωρίς, έτσι ο πατέρας μου αποφάσισε να μου αγοράσει ένα πιάνο και σε ηλικία περίπου πέντε ετών ξεκίνησα μαθήματα. Η μητέρα μου αρχικά θεώρησε άστοχη αυτή την αγορά αλλά ο πατέρας μου την αποστόμωσε λέγοντάς της «δεν πειράζει, αν δεν μάθει, θα μας μείνει ένα πολύ ωραίο έπιπλο»! (γελάει) Το να μάθω να διαβάζω τις νότες ήταν το χειρότερό μου έτσι, κατά κάποιο τρόπο, «εκπαιδεύτηκα» στο να παίζω ό,τι ακούω, υποκρινόμενη ότι διαβάζω. Κάτι που η δασκάλα μου κατάλαβε όταν μια μέρα της ζήτησα να μου παίξει πρώτη το κομμάτι και εκείνη έπαιξε άλλο από αυτό που είχα στην παρτιτούρα! Για αυτό και μετέπειτα δεν θέλησα να μπω σε Ωδείο. Ήθελα να παίζω μουσική ακούγοντας… δηλαδή είναι σαν να σου λένε “ξέρεις να φτιάχνεις ένα φαγητό” αλλά επιμένουν να θέλουν να διαβάζεις πρώτα την συνταγή!
-Άρα είχες την στήριξη της οικογένειάς σου…
Πάντα είχα μεγάλη στήριξη. Φαντάσου ότι μετά το πιάνο, στην πέμπτη δημοτικού απέκτησα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα! Στα έντεκα σταμάτησα τα μαθήματα πιάνου και στα δεκατέσσερα ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας. Είχα βρει ένα καταπληκτικό δάσκαλο (Γιάννης Πρεβενιός), ο οποίος ήταν τρομερά ελεύθερος, δε με πίεσε ποτέ, ήθελε, όπως κι εγώ, να μάθω κιθάρα, χωρίς όμως να το πηγαίνουμε νότα-νότα. Με βοήθησε πάρα πολύ.
-Αφού ήταν τόσο δεδομένο να ασχοληθείς με την μουσική, πώς προέκυψε η σχολή Καλών Τεχνών;
Είχα αγάπη και στην ζωγραφική, αλλά η μουσική υπερτερούσε. Απλώς το άγχος μου να μπω στην διαδικασία του θεωρητικού μέρους της μουσικής με απέτρεπε από μία σχολή μουσικής. Τελειώνοντας το Λύκειο, κατά κάποιο τρόπο ήταν η μόνη επιλογή που είχα, δεν μου ταίριαζε καμία άλλη σχολή εκτός των Καλών Τεχνών. Ίσως έπαιξε ρόλο και αυτό που έλεγαν συνεχώς και οι γονείς μου “να έχεις ένα χαρτί”, “να κάνεις κάτι”. Τελικά, ήταν πολύ ωραία και ήμουν τυχερή που πρόλαβα ως καθηγητή τον Δημήτρη Μυταρά. Θυμάμαι ότι όλα όσα έλεγε μου άρεσαν. Μιλώντας μας για τον εντυπωσιασμό στην τέχνη έλεγε ότι “το να τρυπήσει το ταβάνι και να πέσει ένας αλεξιπτωτιστής μπορεί να είναι εντυπωσιακό αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το αν και τι θα σημαίνει αυτό”. Παράλληλα με τη σχολή, γύρω στα 23 μου, έπαιζα με φίλους σε μια μπάντα – κυρίως διασκευές- αλλά, για πολλά χρόνια, ντρεπόμουν πολύ τα live και τα απέφευγα.
-Πότε το ξεπέρασες;
Αυτό άλλαξε μετά το 2007. Είχα γνωριστεί με τον Sillyboy (Μπάμπη Κουρτάρα), που ήταν μπασίστας στους Expert Medicine. Γράψαμε μαζί το κομμάτι “Useless” και μπήκε στο άλμπουμ τους, που βγήκε το 2010, αυτή ήταν η πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία. Μπήκαν δύο κομμάτια που τραγούδησα σε ένα άλμπουμ, οπότε έπρεπε κάπως να το υποστηρίξω. Όσο και αν στην αρχή σκεφτόμουν να βρεθεί κάποιος άλλος να τα τραγουδήσει, τελικά στα live των παιδιών αποφάσισα ότι έπρεπε να το υποστηρίξω. Δυσκολεύτηκα γιατί στην αρχή πάθαινα πανικό! Φαντάσου ότι την πρώτη φορά, μισή ώρα πριν ανέβω στη σκηνή, νόμιζα ότι θα σβήσω, ότι δεν θα αντέξω, θα λιποθυμήσω, η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά. Όταν ανέβηκα ένιωσα ανακούφιση, ήταν απλώς ο φόβος που με κρατούσε, τίποτα άλλο. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να τραγουδάω σταδιακά όλα κύλησαν ομαλά. Τώρα πια θέλω να κάνω live όλο και συχνά γίνεται! (γελάει)
-Ποια ακούσματα είχες σαν έφηβη;
Από Nirvana και Guns n Roses μέχρι Michael Jackson, Whitney Houston, Kate Bush, Suzanne Vega, Sade… Τέλη της δεκαετίας ’80 ξεκίνησα να αγοράζω πολλά άλμπουμ χωρίς όμως να έχω τεράστια δισκοθήκη και να θεωρώ τον εαυτό μου μουσικά «ψαγμένο». Σίγουρα άκουγα πολλή μουσική εκείνης της εποχής.
-Να υποθέσω ότι γι’ αυτό τα δικά σου τα τραγούδια έχουν επιρροές από ‘80s – ‘90s;
Σίγουρα, γιατί αυτές τις δύο δεκαετίες μέχρι και το 2005 άκουγα την περισσότερη μουσική, με αποκορύφωμα το ‘94-’95 που πολλά από όσα άκουγα με στιγμάτισαν.
-Τώρα, μέσα στον κατακλυσμό των μουσικών της εποχής, μπορείς να πεις το ίδιο;
Τώρα επικρατεί ένας πανικός! Μέσα στα τόσα που, σχεδόν με το ζόρι, ακούς θέλεις – δε θέλεις, είναι πολύ δύσκολο να βρεις και να ξεχωρίσεις κάτι καλό. Βγαίνουν τόσα πολλά που είναι σαν πολλά να χάνονται στο χάος. Τα τελευταία χρόνια, για παράδειγμα, έχω ξεχωρίσει τον Caribou και την Amy Winehouse. Αλλά πλέον ο μουσικός σταρ, με την παλιότερη έννοια, έχει χαθεί. Τόσος κόσμος τρελαίνεται για τη Lady Gaga, που την βρίσκω εντελώς ανούσια. Έχουν αλλάξει τα κριτήρια για μεγάλο μέρος του κοινού.
-Θυμάσαι το πρώτο κομμάτι που έγραψες ή έχει “θαφτεί” για πάντα στο συρτάρι;
Ήμουν 15-16, είχε ελληνικό στίχο, αλλά ήταν αρκετά cheesy. Ο τίτλος ήταν “το μόνο που θέλω”. Το θυμάμαι όλο απ’ έξω αλλά δε νομίζω να το έχω παίξει σε κανέναν από τότε. (γελάει)
-Από που αντλείς έμπνευση για να γράψεις στίχους ή μουσική;
Νομίζω ότι πάντα γράφω για ανθρώπινες σχέσεις, και για τη ζωή γενικά. Κάποια πράγματα έχουν να κάνουν σίγουρα με δικά μου βιώματα και σε συνδυασμό με φανταστικές καταστάσεις πλέκω ιστορίες που αποτυπώνονται στο χαρτί και στη μουσική μου. Αν πιάσω το μπάσο ή την κιθάρα και αρχίσω να παίζω, μπορεί να μου έρθει να μουρμουρίσω μια μελωδία και μετά θα βρω τους στίχους. Αυτό το αρχικό «μουρμουρητό» δεν είναι ποτέ τυχαίο, πάντα κάτι κρατάω στο τέλος…
-Ποια είναι η πιο περίεργη στιγμή που σου έχει προκύψει μια καινούρια μελωδία ή στίχος;
Ένα βράδυ, ενώ κοιμόμουν, ξύπνησα ξαφνικά, πήρα το κινητό μου και ψιθύρισα κάτι που μου είχε έρθει στο μυαλό. Την επομένη δεν το θυμόμουν καν! Ωστόσο, αργότερα βρήκα το ηχογραφημένο υλικό και ξαφνιάστηκα που το είχα ξεχάσει…
-Τι ετοιμάζεις μετά τον καινούριο δίσκο; Κάνεις σχέδια για το εξωτερικό, αφού ευνοεί και το ότι τραγουδάς στα αγγλικά;
Ετοιμάζουμε ένα νέο κομμάτι με τον NTEiBINT, που θα βγει από την Eskimo Recordings, μια δισκογραφική εταιρεία με έδρα το Βέλγιο. Αυτή την επαφή έχω με το εξωτερικό. Αλλά θα ήταν ωραία να μας δοθεί μια ευκαιρία να παίζαμε εκτός Ελλάδας. Αυτό όμως θέλει μεγάλη οργάνωση και χρόνο για να γίνει.
-Πες μου αν ακούς κάτι που να είναι εντελώς άσχετο από το δικό σου μουσικό ύφος.
Ακούω πολλά! Δεν ακούω ποπ συνέχεια. Μερικές ώρες ακούω παλιά ελληνικά κομμάτια, που με συνταράσσουν! Είναι φοβερά. Από παλιούς Έλληνες καλλιτέχνες του ’70 και του ‘80 που μπορεί να είχαν περάσει σχεδόν απαρατήρητοι, αλλά με εντυπωσιάζουν.
-Με αφορμή τους παλαιότερους καλλιτέχνες που ανέφερες, τελευταία ακούμε πολλές διασκευές τραγουδιών του παρελθόντος. Συμφωνείς με αυτού του είδους τα «πειράγματα»;
Όχι. Δεν είμαι φαν των διασκευών γενικότερα. Για εμένα σε μεγάλο ποσοστό είναι άστοχες και κακές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Για παράδειγμα το “Ι follow rivers” της Lykke Li διασκευάστηκε από τον Magician και το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό, αυτό όμως συμβαίνει σπάνια. Αρκετές από τις διασκευές που κυκλοφορούν σχεδόν δεν ακούγονται. Αυτή βέβαια είναι απλά η άποψη μου για τις διασκευές.
-Τι κρύβεται πίσω από το χρωματιστό εξώφυλλο του νέου δίσκου Σtella;
Στην πραγματικότητα είναι μια πυραμίδα φτιαγμένη από ζελέ! Βρήκα μια φόρμα ζαχαροπλαστικής σε σχήμα πυραμίδας, βάλαμε μέσα το ζελέ με γεύση λεμόνι-πορτοκάλι, το στήσαμε πάνω σε ένα καθρέφτη, βάλαμε μεταλιζέ χαρτιά από πίσω και έγινε η φωτογράφιση από το φίλο μου Μάνο Χατζηκωνσταντή. Στο οπισθόφυλλο αν προσέξεις έχει διαλυθεί λίγο το σχήμα του γιατί… θέλαμε να δοκιμάσουμε λίγο! (γελάει) Μου άρεσε η ιδέα πως η πυραμίδα που σαν σύμβολο, εκφράζει κάτι πολύ στέρεο και δυνατό, μπορούσε να κατασκευαστεί/ αποτυπωθεί από ζελέ και να γίνει το εξώφυλλο του άλμπουμ μου.
-Εξού και ο τίτλος του τραγουδιού Libya; Παραπέμπει στα μέρη με τις πυραμίδες που σου αρέσουν;
Κατα μία έννοια ναι. Το Libya το έχω γράψει για τους γονείς μου. Ζούσαν στη Λιβύη πριν γεννηθώ. Αλλά όλα όσα έζησαν, έχουν καταγραφεί στο μυαλό μου σαν μια κινηματογραφική ταινία, από τις ιστορίες που έχω ακούσει, τα slides που έχω δει κ.λπ. Είναι υπέροχα! Έτσι, το κομμάτι αναφέρεται στη ζωή του πατέρα μου και της μητέρας μου, που ζούσαν πολύ φτωχικά και δύσκολα σε μια όαση στη Λιβύη, για 8 χρόνια, με πολλές δυσκολίες που μετέπειτα ξεπέρασαν! Αυτή η ιστορία τους πάντα με συγκινεί.
Πληροφορίες
http://www.stellathemusic.com/
http://inner-ear.gr/
Φωτογραφίες: Τάκης Σπυρόπουλος