…θα ξαναβρεθούμε! Το μόνο σίγουρο! Και πώς θα είμαστε; Οι ίδιοι, διαφορετικοί, αγνώριστοι; Και τι θα κουβαλάμε; Τα όνειρα που έμειναν όνειρα ή τα όνειρα που θέλουν να δημιουργήσουν όνειρα; «Πολύ μπλέξιμο, ρε φίλε», θα πει κάποιος! Κι όχι άδικα.
Και τι έχει, στην τελική, σημασία; Το πώς θα είμαστε ή ότι θα ξαναβρεθούμε; …Και στα ίδια μέρη! Με παλιές, γνώριμες μυρωδιές, τραγούδια διαχρονικά, έντονες αναμνήσεις, χρώματα που δεν έχουν ξεθωριάσει, ατάκες δυνατές, στιγμές μοναδικές!
Κύκλοι έκλεισαν, κύκλοι ανοίγουν, χρόνια πέρασαν, χρόνια έρχονται, ρυτίδες δεν είχαμε, ρυτίδες έχουμε, ανέμελοι ήμασταν, τρελοί συνεχίζουμε, κάποτε πέσαμε, τώρα προχωράμε, κάποιοι μας πίστεψαν, άλλοι μας πρόδωσαν, κάποιους αγαπάμε και άλλους χαιρετάμε. Και κυρίως… δεν σκάμε!
Συνεπείς στο ραντεβού δεν είναι πάντα οι ίδιοι… Είναι και κάποιοι που ίσως δεν λογαριάζαμε… Εκείνοι που κάνουν την ανατροπή και τη συνάντηση πιο ενδιαφέρουσα, με ποικιλία!
Κι όταν οι συζητήσεις σταματούν και τα στόματα σωπαίνουν, τα μάτια συνεχίζουν να «μιλούν», να «ταξιδεύουν», να «θυμούνται», να «γελούν», να «αποτυπώνουν» το κάθε συναίσθημα τόσο ατόφια και αυθεντικά που όχι απλά δεν χρειάζονται οι λέξεις, «φοβούνται» μην καταργηθούν!
…Γιατί τα μάτια δεν γουστάρουν τα διαλείμματα! Εισπράττουν και δίνουν κάθε στιγμή, κάθε λεπτό! Non stop… Α! Και είναι ειλικρινή! Λόγω φύσης… Λόγω θέσης… Λόγω τιμής!