[καταπατημένες νύχτες. κρεμιέμαι σε ταράτσες. ανεμίζω και πάλι μνήμες. φόβους. τόσους έσπειρα τελικά. λόγια μισά και όλα σκοτωμένα για τριάντα αργύρια. λάμπει και τούτο το γαμημένο το αστέρι. ποιος θεός μού το κρέμασε τόσο μακριά;]
ανοίγω πληγές πάνω μου με τόσα λάθη. ρέω ανάμεσα στα δόντια και σφυρίζω θανάτους. τόσο υγρούς που κάποια άλλη, αν μη τι άλλο, θα πνιγόταν. εγώ παραμένω. μαζί μου μην έρθεις. αντιστρέφω την σονάτα απόψε. το σεληνόφως το αφήνω ανέγγιχτο. το έχω για να θυμίζει ρυτίδα στο δέρμα κάθε που θα σε κάνω παρουσία. γεννιέσαι επαναληπτικά. τόσο αίμα πού βρήκα μου λες; 21 γραμμάρια πως τα δάμασα να σε αντέχουν; σταγόνα τη σταγόνα με αδειάζω πάνω σε επιλογές κατειλημμένες από νεκρά κύτταρα. φωνές όλα έμειναν πάνω στις κορνίζες της λήθης. μετατρέπομαι κάθε σκοτάδι σε φως για να με τρομάζω. κολάσεις φτύνω ανάμεσα στα δάκτυλα. στα χείλη μια κόκκινη σταγόνα ποτό. τσιγάρο και ο κύκλος με τινάζει. 1000 volt έρωτα και οι φλόγες χάνουν το παιχνίδι. σημαδεμένα όλα τα χαρτιά που υπέγραψα. τσόχινες και οι λέξεις. και το έλεγα που να με πάρει. η καρδιά σκίζεται πιο εύκολα απ’ το χαρτί…
επιμύθιο
[όμορφη νύχτα και δε λέει να σωπάσει όμως. άγγελος που πεθαίνει ανάμεσα σε καλώδια στεγνά από μυρωδιά. σπασμένες λάμπες μπας και θολώσει το μυαλό. μπερδεύεις ακόμη ζωές. δεν έμαθες τίποτα άλλωστε. αφελέστατα περπατάς μέσα μου, χιλιόμετρα καλύπτεις και πουθενά δεν σταματάς. και να σκεφτείς ότι σου έδωσα κι όσο τέλος ήθελες…]