Τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι σαν τον ανοιξιάτικο καιρό. Απρόβλεπτα και ευμετάβολα. Οι μεταπτώσεις μάλιστα είναι τόσο συχνές, που τείνουν να αποκτήσουν μόνιμο χαρακτήρα. Ακόμη και οι πιο φαινομενικά “αδιάφοροι” άνθρωποι επηρεάζονται εξίσου το ίδιο και με εκείνους που πέφτουν στα πατώματα, όταν δεν μπορούν να διαχειριστούν ένα εξωτερικό ερέθισμα. Η αντίδραση του καθενός βασίζεται ακριβώς σε αυτό: στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται μια κατάσταση. Βέβαια, στο θέμα του έρωτα, δεν υπάρχει και μεγάλη πρωτοτυπία στη διαχείριση ενός περιστατικού. Όλοι πάνω κάτω αντιδρούμε με τους ίδιους τρόπους, και χαρακτηρίζουμε τις περιπτώσεις μας ως εξαιρέσεις, ενώ στην ουσία αποτελούμε τον κανόνα.
Αναμφίβολα, μία από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις, για να μην η δυσκολότερη, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, είναι η συναισθηματική “απεξάρτηση”. Όταν δηλαδή βλέπεις πως η σχέση που έχεις με ένα πρόσωπο, όποια και αν είναι αυτή, και από ό,τι παράγοντες και προϋποθέσεις και αν ορίζεται, οδηγείται σε αδιέξοδο και δεν υπάρχει όραμα και όνειρα για το μέλλον, με αποτέλεσμα να αναγκάζεσαι να πάρεις την σκληρή (για σένα) απόφαση να προχωρήσεις στη ζωή σου. Ακόμη και μπροστά σε χίλιες αιτίες, μία μικρή αφορμή της καρδιάς, είναι αρκετή για να καταστρέψει όλες τις αντιστάσεις που προσπαθούσες να αναπτύξεις με τη λογική και το μυαλό σου. Συνεχώς εφευρίσκεις δικαιολογίες για τον άλλον, και μέσα σου τον συγχωρείς, και το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεσαι σκληρός με τον εαυτό σου, και να πέφτεις ξανά και ξανά στον ίδιο βούρκο, αδυνατώντας να προχωρήσεις και να ξεφύγεις από αυτόν και την έγνοια του, αλλά δυναμώνοντας και ενισχύοντας κάθε φορά αυτό το αίσθημα της σκέψης για το πρόσωπό του, που κατά κάποιο τρόπο τρέφει το δράμα σου και σε κάνει να φαίνεσαι “ήρωας”, αφού στα μάτια σου μπορείς και επιβιώνεις σε μία τέτοια δύσκολη κατάσταση.
Τα πράγματα ωστόσο είναι πιο απλά, ακόμη και αν εμείς δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να τα δούμε έτσι. Το μόνο που χρειάζονται τέτοιου είδους απεξαρτήσεις είναι ένα μικρό δείγμα εγωισμού και αξιοπρέπειας απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Αν πραγματικά αγαπάς τον εαυτό σου και θες να είσαι καλά, κάποια στιγμή, όσο δύσκολα και αν είναι, παίρνεις την απόφαση να κοιτάξεις το μέλλον, και να πάψεις τα ψειρίζεις τις υποθέσεις του παρελθόντος. Όλα τα πράγματα άλλωστε έχουν ημερομηνία λήξης, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπινες σχέσεις. Με το να κλαις, να στεναχωριέσαι, να αυτοταπεινώνεσαι και να πέφτεις μπροστά στα μάτια του άλλου, παρακαλώντας τον να τον δεις έστω για μία ακόμη φορά, το μόνο που καταφέρνεις είναι να “θάψεις” την αυτοπεποίθησή σου, και να ανεβάσεις την δική του στα ουράνια, που κατά πάσα πιθανότητα να μην αξίζει κιόλας. Σκέψου λίγο, θα κερδίσεις τίποτα; Η απάντηση είναι αρνητική, και αυτό γιατί παίζοντας σε αυτό το άδικο παιχνίδι χάνεις κάτι πολύ πιο σημαντικό. Χάνεις χρόνο! Και όταν πια συνειδητοποιήσεις ότι μαγάρισες τα καλύτερά σου χρόνια για να χαλιέσαι για έναν τύπο που δεν σου άξιζε, είναι αργά για να επιστρέψεις πίσω και να τα αρχίσεις όλα από την αρχή.
Λένε ότι οι ομορφότερες στιγμές της ζωής είναι αόρατες. Γι΄ αυτό όταν ονειρευόμαστε, όταν φιλιόμαστε, αλλά και όταν κλαίμε έχουμε τα μάτια μας κλειστά. Δεν είναι λοιπόν αδυναμία το να κλάψεις, αλλά τουναντίον έχω να σου πω. Θα μπορέσεις να διώξεις από μέσα σου όλη την φόρτιση και τα αρνητικά συναισθήματα και θα ξελαφρώσεις. Και εκτός αυτού, οι άνθρωποι που ποτέ δεν έκλαψαν, είναι γεμάτοι δάκρυα. Στη νέα ζωή που θα κάνεις από αύριο κιόλας, αναμνήσεις που ξυπνούν τέτοια συναισθήματα και αντιδράσεις πρέπει να ξεχαστούν. Πως; Μόλις βρεις τον νέο σου έρωτα, θα καταλάβεις πως όλα όσα χρειαζόσουν για να αποκτήσεις την ψυχική σου ηρεμία και να βγεις από τη δυστυχία σου, ήταν λίγη αγάπη… Απλώς την έψαχνες αλλού, σε λάθος ανθρώπους που δεν μπορούσαν να στη δώσουν. Όχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί δεν είχαν.