Σε θυμάμαι καθιστό στο σκαλοπάτι να σε λούζει το φως
Στο σκαλοπάτι του σπιτιού μας και χαμογέλαγες
Το δικό σου χαμόγελο φοράω και χαμογελάω συνεχώς
Να έχω κάτι να σε θυμίζει, να με κρατάει ζωντανή
Σταυρώνω τα χέρια όπως εσύ και σου μιλώ
Όμως δεν απαντάς , ούτε ένα σημάδι ότι με ακούς
Και τότε πάω να φωνάξω το όνομά σου μα δεν μπορώ
Κατασκευάζω το άκουσμα της φωνής σου μα τίποτα δεν ακούω
Γιατί είναι ο πόνος άλογος και η σιωπή σωπάζει
Και είναι αυτή η λέξη που ποτέ δεν θα μπορέσω να ξαναπώ
Γιατί ποτέ δεν θα μπορέσει να υπάρξει
Σε θυμάμαι καθιστό στο σκαλοπάτι να μου δείχνεις τον δρόμο
Εκεί που τελειώνω εγώ αρχίζεις εσύ μου έλεγες
Μα δεν με ρώτησες…
Και με το πιο ζεστό σου χαμόγελο έφυγες…