Όταν δε βγάζεις άκρη, ξεκίνα από την αρχή. Μπορείς να ξαπλώσεις στο πάτωμα και να παρατηρείς τις μέρες να περνούν μπροστά από τα μάτια σου. Μπορείς να κλαις, για τα βράδια εκείνα που δεν άφησες να τον εαυτό σου να σπάσει. Να γίνει θρύψαλα. Και να μείνει χάμω. Ίσως ακόμα να προτιμάς να αράξεις μέσα και να δεις σε επανάληψη την ταινία της ζωής σου. Να βάλεις το μυαλό σου να θυμηθεί με το ζόρι κάθε τι μαύρο που θέλει εδώ και χρόνια να ξεχάσει, στην προσπάθεια σου να νιώσεις ότι ζεις κάπου αλλού τώρα, πολύ πιο μακριά, δεν σε αγγίζει. Να κλείσεις τις λέξεις σου σε χάρτινα κουτάκια και να τις τοποθετήσεις τακτικά στο κομοδίνο σου. Να ξεγελάς τις σκέψεις σου με ανόητες ιστορίες που επινόησαν άλλοι. Να έχεις μονίμως κλειστά παραθυρόφυλλα για να εμποδίζεις το φως να τρυπώσει στο δωμάτιο και να σε ειδοποιήσει για την άφιξη μιας καινούριας μέρας. Να αφήσεις τη μοναξιά να μπει μέσα σου και να ριζώσει βαθιά. Μέχρι να ανθίσουν αγριολούλουδα που θα ποτίζονται με τα δάκρυα της ψυχής σου.
Όσο και να τον περιφρονείς, ο Χρόνος θα υπάρχει και μετά από εσένα. Μεγάλη δειλία να τον περιμένεις να αποφασίσει για δικά σου άλυτα θέματα. Δικές σου οι επιλογές, δικές σου και οι ώρες. Γίνε πιο εγωιστής με τον χρόνο σου, όχι με τους ανθρώπους. Να μη μοιράζεσαι ρε, με αυτούς που έχουν χρόνο για χάσιμο. Εσύ δεν έχεις. Εσύ θέλεις να κερδίζεις κάτι, ενώ παράλληλα χάνεις κάτι άλλο. Κάθε αρχή ή τέλος, να έχεις τα κότσια να το επιλέξεις εσύ. Μην κάθεσαι στη μέση και χαζεύεις. Μην περιμένεις να έρθει κανένας να σε τραβήξει από το χέρι και να σου δείξει το δρόμο. Κανείς και τίποτα δεν θα σε περιμένει. Σταμάτα να περιμένεις κι εσύ επιτέλους. Μόνος σου βουτάς στο βούρκο της μετριότητας. Μόνος σου ξελασπώνεις. Εάν το επιθυμείς βέβαια. Μα να ξέρεις, το τέλος γράφεται με ήττα.