Μεγαλώνοντας, εκτός όλων τον άλλων που συνεπάγονται της ηλικιακής μετάβασης, αλλάζει ο τρόπος που νιώθουμε, που αντιλαμβανόμαστε και που πράττουμε σχετικά με τα πράγματα γύρω μας..
Γινόμαστε ολοένα και περισσότερο στατικοί..
Όλοι μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουμε καμουφλαριστεί πίσω από μάσκες είτε από φόβο είτε από ανασφάλεια, είτε γιατί ακολουθούμε τους άγραφους κανόνες που οι ίδιοι έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας, για να ταιριάζουμε με το σύνολο.. για να μην νιώθουμε παράταιροι..
Εκεί όμως βρίσκεται η παγίδα και ελλοχεύει ο φόβος του να χάσουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε..
Γιατί το να μην ξέρεις ποιος είσαι, κατάρα είναι..
Καθόμαστε σε μια γωνιά και παρακολουθούμε..
Απλώς παρακολουθούμε..
Η κοινωνία και οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας δένουν με σχοινιά..Μας δένουν με σχοινιά τόσο σφικτά που είναι σχεδόν αδύνατον να ανασάνουμε πόσο μάλλον να είμαστε αληθινοί..
Ας αποδεσμευτούμε λοιπόν από τα «πρότυπα», κι ας παραδεχτούμε ότι είμαστε άνθρωποι..Άνθρωποι με θέλω εκτός από υποχρεώσεις..
Ας ντύσουμε την καθημερινότητα μας με τα χρώματα του ουράνιου τόξου..
Ας διδαχτούμε από τα παιδιά γύρω μας..
Υπήρξαμε κι εμείς κάποτε.., απλά με τον καιρό μεγαλώσαμε κι αρχίσαμε να ξεχνάμε..
Για τα παιδιά όλα είναι πολύ πιο απλά..
Ένα παιδί θα έπρεπε κρύβεται μονάχα όταν θέλει να παίξει για να γελάσει και να περάσει καλά..
Χάνοντας λοιπόν το παιδί που υπήρξαμε κάποτε, αλλά που όλοι έχουμε μέσα μας, χάνουμε το σημαντικότερο κομμάτι του εαυτού μας..
Το κομμάτι της ανεμελιάς, της ξεγνοιασιάς και του αυθορμητισμού μας.
Βλέπεις.. στο παιχνίδι τώρα έχουν μπει καλούπια και συμπεριφορές, μακριά από την αθωότητα του παιχνιδιού της παιδικής μας ηλικίας..
Γι αυτό σου λέω..
Σπάσε τα σχοινιά που σε πνίγουν..
Βγες από τα καλούπια..
Ψάξε το ξεχασμένο παιδί μέσα σου..
Και ζήσε..!