«Σ’ αγαπώ και θέλω να το ξεχάσεις…»
Ονειρεύτηκα το πρόσωπο σου…
Τα χείλη σου, τα μάτια σου, το βλέμμα σου που δεν άφησες πάνω μου παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Τόσα χρειάστηκαν άλλωστε για να ανταμώσουν οι ματιές μας.
Και μου έφτανε. Έφτανε για να δω.
Ξέρω ότι έχεις ταξιδέψει αυτό το βλέμμα επάνω μου χιλιάδες φορές.
Μ΄ έχεις ακτινογραφήσει.
Ακόμα και το τελευταίο μας βράδυ μαζί, ξέρω ότι δεν κοιμήθηκες.
Ήσουν εκεί παρά μόνο να με κοιτάζεις. Το ένιωθα αυτό το βλέμμα. Με έκαιγε!!!
Μου έστελνες όλα τα μηνύματα σου. Έτσι είσαι. Αυτός είσαι.
Δε θα μου φανερώσεις ποτέ τα αισθήματα σου. Αυτό δεν θα μου το έκανες.
Και όμως μ αγαπάς. Όλα πάνω σου φωνάζουν ότι μ αγαπάς.
Με πάθος, με ένταση με αμαρτία. Σε έχουν κυριεύσει και σε πνίγουν.
Νομίζεις ότι δεν το νιώθω;
Ακόμα και τη φωνή σου που τρέμει σε κάθε μας αποχαιρετισμό.
Το μυαλό μου ξαναγυρνάει στο τελευταίο μας βράδυ που ήρθα να σε βρω.
Έκλαιγα χωμένη στην αγκαλιά σου. Εξομολογητική.
Και κει για πρώτη φορά μου είπες σ’ αγαπώ.
«Σ΄ αγαπώ και θέλω να το ξεχάσεις».
Η ανατολή μας βρήκε αγκαλιά να παλεύω να νικήσω την επιθυμία μου να ξανακούσω εκείνο το σ’ αγαπώ.
Το μοναδικό της ζωής σου. Αυτό που κρατούσες φυλαγμένο για μένα.
Και αυτό το σ αγαπώ σου μας θέλει λεύτερους.
Μας θέλει να μετράμε τις μέρες μέχρι την επόμενη φορά.
Να αναζητάμε το πρόσωπο ο ένας του άλλου.
Να νικάμε τις επιθυμίες μας για να περιμένουμε πότε θα σμίξουν.
Να αντέχουμε την ηρεμίας της καθημερινότητας μας και να οργανώνουμε τη δική μας καταιγίδα.
Να γελάμε ξέροντας όμως ότι το πιο δυνατό μας χαμόγελο το έχουμε φυλαγμένο για μας.
Να κάνουμε την αναμονή μας γλυκό μαρτύριο.
Και ας μην σ΄ ακούσω ποτέ ξανά να μου πεις σ΄ αγαπώ.
Άλλωστε με τον τρόπο σου μου το χεις πει χιλιάδες φορές!!!