Θυμάμαι ακόμα ήταν απόγευμα,…εκείνη η στιγμή της ημέρας που ο ουρανός έχει χρώματα βγαλμένα από παραμύθι …. το κόκκινο του πάθους είναι μπλεγμένο με το κίτρινο της ζήλιας και το γαλήνιο μπλε της θάλασσας συναντάει το βιολετί για να μπορέσεις να θαυμάσεις την πανσέληνο να ξεπροβάλλει σιγά σιγά σαν μαγική ύπαρξη του ουρανού ….

Δίστασα να διαβάσω το μήνυμα σου, άφησα το χρόνο να περάσει σαν να ένιωθα ότι η συνάντηση μας έπρεπε να καθυστερήσει … δάνεισα την παρουσία σου σε άλλους γιατί ένιωθα φοβισμένη να σ αντικρίσω…κρατούσα ακόμα τα χέρια μου δεμένα στις αγκαλιές για να αφήσω το προαίσθημα μου για εμάς τους δύο απλά να με παρασύρει …και εκεί ακριβώς έκανα το λάθος …πες το λανθασμένη συνεννόηση , πεπρωμένο , γραφτό καταλήξαμε να συναντηθούμε … σ εκείνο το σημείο που ακόμα δίνουμε ραντεβού για να ειδωθούν τα αχόρταγα βλέμματα μας …
Το τραπέζι ανάμεσα μας μεγάλο αλλά όχι αρκετά για να μη μπορεί να με διαπεράσει το βαθύ βλέμμα σου …. οι τουλίπες στο βάζο τέλεια τοποθετημένες λες και ξέρανε ότι είχαμε ραντεβού ,εμείς οι μελλοντικοί εραστές αυτής της πόλης ….το νερό στο ποτήρι μισοάδειο για να διψάνε τα χείλη μου να δαγκωθούν κάθε φορά που στέγνωναν από τον χείμαρρο των ερωτήσεων που ήθελα να σου κάνω… περνούσε η ώρα και εμείς εκεί ξεχασμένοι από τον χρόνο να παρατηρούμε τον κόσμο να έρχεται να φεύγει … γεμάτοι αγωνία και πόθο το θυμάμαι ακόμα ψιθύριζα στον εαυτό μου αυτός ο άνθρωπος δηλαδή  ” Εσύ ” θα αλλάξεις τον μέχρι τότε χαρακτήρα μου … έσπασα τα δεσμά της σιωπής για τον εαυτό μου, βγήκα με έναν άγνωστο που θέλησε να με βοηθήσει και ποτέ δεν αναρωτήθηκα αυτή η χημεία που υπήρξε από το πρώτο λεπτό ανάμεσα μας που θα καταλήξει …
Πέρασαν μέρες …
Βγήκαμε ξανά …
Το “Εσύ” έγινε “Δικός μου”
Το “Εγώ” έγινε “Δική σου”
Σ αυτή την γνωριμία που εξελίξαμε διαφορετικά …
Ακόμα κάθε φορά που σ αντικρίζω χαμογελάει η ψυχή μου και τα μάτια μου σαν μικρά διαμάντια εύθραυστα και γυάλινα πλημμυρίζουν από αυτό το συναίσθημα που δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις γιατί οι λέξεις ποτέ δεν είναι αρκετές ή οι κατάλληλες αν δεν έχεις νιώσει πραγματικά ευτυχισμένος και ελεύθερος …. Διψάω για την γεύση των χειλιών σου και νιώθω αχόρταγη κάθε φορά που πρέπει να σ’ αποχωριστώ γιατί ο ερωτευμένος είναι εκ φύσεως ένα ανικανοποίητο ον που γίνεται αγρίμι κάθε φορά που στερείται τον παράδεισο του και ηρεμεί μόνο όταν βλέπει κατάματα την ευτυχία…
Θυμάμαι …
Εκείνο το πρώτο φιλί …
Ήταν σαν χθες όταν σου είπα ότι ξεπερνάς τα όρια μου ,φοβισμένη για τον ίδιο τον εαυτό μου και εσύ ακούμπησες απαλά τα χείλη μου τόσο όσο έπρεπε για να θέλω κι άλλο και ας ήξερα ότι δεν έπρεπε …. Κάνε κάτι, είμαι παγιδευμένη στην ίδια την ψυχή μου,  είπα από μέσα μου και μια δόση ανατριχίλας πλημμύρισε το πρόσωπο μου…ένιωθα ρίγος στα χέρια μου που τα τράβηξες για να προλάβεις να με φιλήσεις λίγο πριν φύγω και ξαφνικά από άγνωστοι γράψαμε την πρώτη σελίδα μας για το μαζί ….
Υ.Γ.  “Για εσένα που δεν ψάχνεις την ευτυχία αλλά όταν την συναντάς απλά την αποθεώνεις “