Λοιπόν ωραία, κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά για τον φασισμό! Φασισμός αγαπητέ φίλε, δυστυχώς δεν είναι η Χρυσή Αυγή. Όχι σε καμία περίπτωση. Τουλάχιστον όχι μόνο αυτή.
Φασισμός είμαστε όλοι εμείς. Δεν εννοώ μόνο αυτούς που ψηφίζουν και συντηρούν πολιτικά αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα. Εννοώ όλους αυτούς που του δίνουμε το ερέθισμά να υπάρχει στην κοινωνική μας συνείδηση. Εννοώ εσένα φίλε, που χαστούκισες την κοπέλα σου γιατί θεώρησες ότι σε προσέβαλε με το ντύσιμο ή την συμπεριφορά της. Εννοώ εσένα φίλε, που τραμπούκισες έστω και διαδικτυακά εκείνον που αντέτεινε ένα επιχείρημα στα δικά σου πιστεύω. Εννοώ εσένα αγαθέ μπαμπά που «έβαλες στην θέση του» με τις φωνές σου, τον γιό ή την κόρη σου, γιατί φάνηκαν ατίθασοι. Εννοώ εσένα φίλε που έμεινες απαθής όταν χτύπαγαν και ξεφτίλιζαν ένα μετανάστη δίπλα σου, γιατί αυτός, «τι δουλειά έχει εδώ?» Εννοώ εσένα φίλε οπαδέ που ξυλοφόρτωσες το παιδί με την μπλούζα της αντίπαλης ομάδας που πέρασε από την γειτονιά-γκέτο σου.
Ναι αγαπητοί φίλοι, η Χρυσή Αυγή είμαστε όλοι εμείς. Ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις, έλεγε πως μόλις συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις. Δεν ξέρω βέβαια αν εμείς ακολουθήσαμε αντίστροφη πορεία. Αν δηλαδή πρώτα δημιουργήσαμε μια τερατώδη κοινωνία που η Χ. Α βρήκε ως πρόσφορο έδαφος για να δράσει.
Η Χρυσή Αυγή, η Μανωλάδα, η Γαλακτοκομική των Ιωαννίνων, και άλλα τόσα παραδείγματα είναι απλά η αποτύπωση των δικών μας πρακτικών. Εκείνων που είτε δημιουργήσαμε είτε αφήσαμε να δημιουργηθούν. Πρέπει σαν κοινωνία να παραδεχτούμε ότι πάσχουμε. Πάσχουμε από ανίατη μανία επιβολής. Να επιβάλλουμε την γνώμη μας στους άλλους, λες και κάποιος μας κληροδότησε το «αλάθητό» και οι απόψεις μας έχουν το ακαταλόγιστο.
Είμαστε κομμάτια ενός καταστροφικού παζλ. Μιας κοινωνίας που οι αξιακοί της κώδικες , τα ήθη και ο πολιτισμός της πάνε περίπατο στο βωμό της προσωπικής επιβεβαιωτικής κυριαρχίας.
Μάθαμε να τσακωνόμαστε και όχι να συζητάμε. Να επιβάλλουμε γνώμες αντί να τις θέτουμε υπο αμφισβήτηση και κριτική. Μάθαμε σε ένα διάλογο που ακούμε τον άλλο με σκοπό να απαντήσουμε και όχι να δούμε τι έχει να μας πει. Είμαστε δέσμιοι μιας κοινωνίας που παράγει δίπολα και εντάσεις, αντί για συμμαχίες και κατευνασμούς.
Είμαστε αθεράπευτα εγωιστές. Σε πρώτο πληθυντικό.
Οι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» ζουν ανάμεσα μας. Οι «υπεράνω πάσης υποψίας» είναι γνωστοί μας. Αυτούς είμαστε έτοιμοι να τους καλύψουμε για να μην διαταράξουμε την βαρετή μας ησυχία.
«Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα?», «Κοίτα την δουλειά σου»
Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που είναι έτοιμη να βρει επιχειρήματα για να υποστηρίξει οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά.
Η κοπέλα που βιάστηκε, «τα ήθελε ο κώλος της», ο μετανάστης που βασανίστηκε «δεν είχε καμία δουλειά εδώ», το παιδί που κακοποιήθηκε «ήταν μαλθακός» και το σκυλί που δηλητηριάστηκε «ήταν ενοχλητικό».
Μέχρι να έρθει η σειρά σου φίλε. Τότε άλλοι θα βρουν την δικαιολογία για σένα.
Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε το τέρας που εκτρέφουμε καθημερινά δίπλα μας. Όσο παραμένουμε απαθείς και αμέτοχοι, Όσο δεν επαγρυπνούμε για την κοινωνία του αύριο, τόσο οι λύκοι θα χαίρονται. Τόσο οι φασίζουσες αντιλήψεις θα θριαμβεύουν. Τόσο πιο πολύ θα επιβεβαιώνεται η ρήση του Αινστάιν « ο κόσμος δεν θα καταστραφεί από αυτούς που προκαλούν το κακό, αλλά από εκείνους που το παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα.!»
Αγαπητέ φίλε, φταις! Αν κάποτε ένιωσες εξουσιαστής πάνω σε κάποιον εξουσιαζόμενο. Αν κάποτε σώπασες γιατί πίστεψες, πως δεν έχεις καμία ανάμειξη, λάθος σου! Έχεις και μάλιστα μεγίστη! Η ευθύνη είναι συλλογική
Η κοινωνία που θα φέρουμε τα παιδιά μας δεν είναι υγιής. Δεν είναι αυτή που ονειρευόμαστε και σωπαίνουμε γιατί νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στο τέρας που γιγαντώσαμε.
Ο Αζίζ Νεσίν, λέει σε ένα ποίημα του « Κόψε την γλώσσα σου. Κόψ ΄την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός! Αφού δεν έχεις σκοπό να μιλήσεις, τόλμησε αυτό. Κόψε την γλώσσα σου.
Μην την κόψεις φίλε! Λυπήσου το «αύριο».
Υ.Γ: ΟΥΦ!