Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ειδωθήκαμε τελευταία φορά; Ένας χρόνος και κάτι; Δύο μήπως; Μήπως θυμάσαι εσυ;
Και όμως, πάντα μέσα μου μένει το παράπονο… ποτέ μα ποτέ δεν δόθηκε για τους δυο μας μια ευκαιρία.
Πόσα ατέλειωτα βράδια σε φαντάστηκα να έρχεσαι πίσω… σε μένα!
Πόσες ελπίδες που έπεσαν τελικά στο πάτωμα; Αναμένω κάθε μέρα… βασανιστικά τον ερχομό σου. Πονάω; Μάλλον όχι…
αυτή η αναμονή… με σώζει. Έχει γίνει η σανίδα σωτηρίας μου. Πάντα θα περιμένω την επιστροφή σου. Ακόμα και αν δεν έρθεις ποτέ.
Εσύ μακρινό μου απωθημένο πάντα θα έχεις την ξεχωριστή θέση. Και ας μην έρθεις ποτέ.
Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Όπως λέει και ο Λειβαδίτης, «πεθαίνουν τα όνειρα μέσα στην εκπλήρωση». Ε εσύ λοιπόν, αν είναι να πεθάνεις… ας μην εκπληρωθείς ποτέ!
Έτσι… δεν με απογοητεύεις, δεν σε απογοητεύω. Μένεις εκεί… στην υψηλή σου θέση… αγέρωχος…
Και την νύχτα, πριν κοιμηθώ… ξέρω…. Θα είσαι εκεί. Θα πέσω για ύπνο… και θα είσαι εκεί… θα σε συναντήσω…
Ραντεβού τη νύχτα λοιπόν..
Cover Photo by Dimitris Kalogeris