Βρουλίδια, Σίφνος. Αύγουστος. Καταμεσής της θάλασσας, ελάχιστα δίπλα από την παραλία, μια μικρή εξέδρα, από αυτή που αποβιβάζει επιβάτες από τα σκάφη. Μια κοπέλα στην άκρη της εξέδρας ετοιμάζεται να βουτήξει. Παίρνει την κατάλληλη θέση για κάτι που δεν θα γίνει. Κι όμως είναι τόσο έτοιμη, τόσο προετοιμασμένη γι’αυτό που είναι ολότελα κρίμα που δεν θα ολοκληρωθεί.
Ποτέ.
Στην παραλία, ελάχιστα πιο πέρα, ο φίλος της με το κινητό του στο χέρι θα κοινοποιήσει στο ίντερνετ την πόζα της ημέρας. Η του μεσημεριού… Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι οι φίλοι τους θα ξέρουν ότι είναι εκεί και θα νομίζουν ότι κάνουν βουτιές από τη εξέδρα αυτή. Το να γράψω ότι δεν μετράει αυτό που κάνεις, αλλά αυτό που νομίζουν ότι κάνεις, θα είναι ολότελα τετριμμένο, η επανάληψη της επανάληψης. Ίσως μάλιστα να υφέρπει και μια μορφή ζήλιας από μέρους μου, γιατί δεν μπορώ να εκφράσω και εγώ σε κάποιον αυτή τη στιγμή το πόσο όμορφα είναι εδώ.
Η διαστροφή όμως που αναδύεται από αυτή τη συμπεριφορά είναι το βαρύ ένδυμα που φορά όποιος εισέρχεται στο κλαμπ των κοινωνικών μέσων δικτύωσης. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι εκτος από διαστροφή το να επιχειρείς τη ζήλια όσων έχεις επιλέξει συνηδειτά να θεωρούνται φίλοι σου; Δεν είναι μια αγνή εκφραση μιας στιγμής. Είναι μια καθαρόαιμα εκδικητική συμπεριφορά να τους φωνάζεις: κοιτάξτε, εγώ ειμαι εδώ, στο σούπερ μέρος και περνάω υπέροχα. Εσείς μπορείτε να συνεχίζετε να με θαυμάζετε από την οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού σας, όσο θα βρίσκεστε στο γραφείο ή στο σπίτι σας. Και είναι βέβαια εκδικητικό γιατί και εσύ ο ίδιος έχεις περάσει αμέτρητες ώρες αποσβολωμένος μπροστα σε μια οθόνη, να θαυμάζεις τις ζωες των άλλων.
Εκδίκηση και αντεκδίκηση λοιπόν. Δεν μπορώ να εκφράσω βεβαιότητα για κάτι που δεν έχω βιώσει, αλλά νομίζω ότι στο παρελθόν οι παρέες και οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν κάτι πολύ διαφορετικό. Η επιδίωξη δεν ήταν η επίδειξη, αλλά να περνάς όμορφα. Οι παρέες υπήρχαν σε πραγματικά στέκια, όχι ονλάιν, το ποτό και η διασκέδαση ήταν πιο αγνά και το κυριότερο είναι ότι αυτό που ζούσαν το ζούσαν όλοι μαζί. Πιο απελευθερωμένα, πιο ανοιχτα. Δεν απομόνωνες τον εαυτό σου, χτίζοντας μια ψεύτικη κατά κανόνα εικόνα, αλλά επεδίωκες να μοιράζεσαι τα πάντα με αυτούς που ήταν φίλοι ή ακόμη και απλή παρέα.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά περιβάλλονται από μια βίνταζ χρυσόσκονη και φαίνονται τόσο μαγικά και τόσο ονειρικά σε μια γενιά που δεν έχει μεγαλώσει έτσι. Περιθώρια για μια ψεύτικη εικόνα ευτυχίας σίγουρα θα υπήρχαν και τότε, θαρρώ όμως πολύ πιο περιορισμένα. Επομένως η αρχική συμβαση, ότι η συμπεριφορά μας και η αντιμετώπιση των διαπροσωπικών σχέσεων έχει αλλάξει επιβεβαιώνεται. Η αναζήτηση όμως των αιτιών αυτής της μεταβολής δεν μπορεί να ειναι μονοδιάστατη και τελικά οδηγεί σε δυνητικά αδιέξοδα.
Αιτία, και μάλιστα η πλέον διακριτή, δεν μπορεί να ειναι άλλη από την επικοινωνία, ή μάλλον την έλλειψη της. Ο σύγχρονος άνθρωπος αναλώνεται κατά κανόνα στην απλή περιγραφή των γεγονότων ή ακόμη χειρότερα στον σχολιασμό (βλέπε κουτσομπολιό). Δεν αποτελεί συζήτηση και ακόμη περισσότερο δεν βοηθά στην ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων η απλή ανάλυση των όσων συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας. Κανεις δεν τσαλακώνει την εικόνα του εκθέτοντας τα προβλήματα του, τις σκέψεις που τον απασχολούν ή τους προβληματισμούς του. Και κάνεις δεν αναζητά τελικά να μοιραστεί τους στόχους του με τους φίλους τους, και αυτούς ακόμα που θα τον οδηγήσουν στην ευτυχία. Είναι πιο βολικό άλλωστε να στήσεις μια διαδικτυακή ζωή στην οποία παριστάνεις τον ευτυχισμένο και τον επιτυχημένο, από το να αναζητήσεις τις πηγές που θα σε κάνουν να αισθάνεσαι πραγματικά όμορφα.
Δεν δέχεται κανείς να ρίξει στην λίμνη της τελειότητας την οποία έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του την μαύρη σταγόνα του προβληματισμού. Όλοι φοβούνται μήπως η σταγόνα αυτή απλωθεί και καταστρέψει την εικόνα. Αυτό βεβαίως οδηγεί και στο αδιέξοδο. Η επικοινωνία καταστρέφει την εικόνα ή ειναι αυτή η ίδια η εικόνα που αποτρέπει την ουσιαστική έκφραση των ανθρώπων; Φαύλος κύκλος.
Η απομόνωση αυτή που προκύπτει οφείλεται ασφαλώς και στη καχυποψία σε αυτόν που έχεις απέναντί σου. Όταν εκφράζεις τις προσδοκίες σου, τα όνειρά σου, παίρνεις ένα ρίσκο. Να μην επαληθευτούν. Η θύελα αμφιβολίας για τον απέναντί σου που θα προκύψει τότε είναι τόσο συντριπτική, που μπορεί να δράσει στην εκ των προταίρων επιφύλαξη. Θα εκμυστηρευτείς το είναι σου ή είναι προτιμότερο να το κρατήσεις για σένα; Μπορεί να τιμήσει την εμπιστοσύνη σου, ή ειναι εν δυνάμει εφιάλτης; Αυτός που μόλις γυρίσεις την πλάτη θα προδώσει τα ‘μυστικά’ σου, που θα σπεύσει να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες σου προς όφελος του.
Είπα ‘να εκμεταλλευτεί’ και αυτομάτως η σκέψη ταξίδεψε στη σύγχρονη δομή της κοινωνίας μας. Εκμετάλλευση! Σε μια πραγματικότητα που ο καθένας σπεύδει εγωιστικά να κοιτάξει μόνο τη πάρτη του, σημαντικός και άξιος φροντίδας δεν μπορεί να ειναι κανεις άλλος έκτος από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αυτή η έλλειψη φροντίδας όμως ειναι και η γενεσιουργός αιτία της καχυποψίας. Όταν δεν μπορείς να με φροντίσεις, δεν μπορώ να σου έχω εμπιστοσύνη γιατί ειναι προφανές ότι το μόνο που σε ενδιαφέρει ειναι το πως αισθάνεσαι εσύ. Δεν σε απασχολούν τα δικά μου θέματα, τα δικά μου συναισθήματα… Κι άλλος φαύλος κύκλος.
Στη πραγματικότητα καθετί στη ζωή είναι ένας κύκλος. Όλα υπακούουν νομοτελειακά σε αυτό. Άλλωστε η εντροπία που εξ ορισμού υπάρχει στην κοινωνία θέλει τα πράγματα να εκτελούν αέναους κύκλους.
Βουτάω! Χωρίς σέλφι, κανονική βουτιά. Ίσως έτσι καθαρισει το μυαλό από τις σκέψεις και μπορέσει να ανακαλύψει επιτέλους το πραγματικό, αυτό που ειναι ουσιαστικό… Σας εύχομαι το ίδιο!
ΥΓ: Δεν λογίζεται ουσιαστικός λόγος χωρίς αντίλογο. Διαβάζοντας το κείμενο αυτό σε ένα φίλο, με έκανε να μπω στο τριπάκι να αναρρωτηθώ. Ποιά θα μπορούσε να είναι η διέξοδος πολλών ανθρώπων , αν στη πραγματικότητα αυτής της κρίσης δεν είχαν την εναλλακτική διέξοδο των μέσων δικτύωσης, ως μέσο στοιχειώδους έστω έκφρασης και επικοινωνίας; Δεδομένης και της αδυναμίας πολλών να βγούν, να διασκεδάσουν, να έρθουν σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Μπορούν να τα κάνουν στο σπίτι τους όλα αυτά παρέα με τους φίλους τους, απάντησα μάλλον βιαστικά, σαν να ήθελα να ξεμπερδέψω με τις αμφιβολίες μου. Είναι δεδομένο όμως ότι η συζήτηση αυτή ακούει σε πολλές απόψεις…