Έρημα κορμιά.
Σημαδεμένα με τα λάθη και τα πάθη μας.
Απόδειξη ότι κάποτε προσπαθήσαμε για το κάτι παραπάνω.
Δε μείναμε ποτέ στα λόγια, πώς φτάσαμε να μένουμε στη σιωπή;
Μέσα μας κείτονται οι έρωτες που κοιμήθηκαν νωρίς.
Κάτω από νέα ρούχα οι παλιές πληγές μας περιμένουν να ξανανοίξουν.
Με μια ψυχή χιλιομπαλωμένη να ξεγελάει ότι είναι καινούρια.
Και το «Δεν πειράζει» κάτω από τη γλώσσα.
«Δεν πειράζει, ίσως την επόμενη φορά» ,ψιθυρίζεις του πληγωμένου εγωισμού σου.
Αδειάζεις τις στάχτες του προηγούμενου και αφήνεις χώρο για τον επόμενο.
Παίρνεις το ξεθωριασμένο σου χαμόγελο και ανοίγεις την πόρτα.
Ποιόν κοροϊδεύεις;
Περιπλανιέσαι… Τις νύχτες μόνο.
Μόνο τότε είμαστε όλοι μαζί και μόνοι.
Εκδίδεις σώμα, ψυχή, υποσχέσεις.
Όλα για αυτό το κάτι.
Σαν να παίζεις το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού,
συλλέγεις τα στοιχεία εκείνα που θα σε οδηγήσουν στον τελικό προορισμό σου.
Μα μεγάλωσες τώρα.
Δεν σε νοιάζει η χαρά του παιχνιδιού, παρά μόνο το έπαθλο.
Ψάχνεις λοιπόν για την Αγάπη.
Σε αδιάφορα πάρτι.
Σε βρώμικα κρεβάτια.
Σε αγκαλιές που πνίγουν.
Σε συνωμοτικά χαμόγελα.
Σε καθωσπρέπει σχέσεις.
Σε εύκολα πισωγυρίσματα.
Σε ξένα καλούπια.
Σε ό,τι δεν είναι εσύ.
Για να καταλάβεις τελικά πως η αγάπη δεν είναι αυτό που ψάχνεις,
αλλά αυτό που βρίσκεις μέσα σου.
Αυτό που δεν μπορείς να κρύψεις ή να του κρυφτείς.
Που η σκέψη του και μόνο σε τρομάζει και σε κρατάει ξάγρυπνο τα βράδια.
Όποιον κι αν ρωτήσεις της δίνει διαφορετική περιγραφή,
μα η δικιά σου η Αγάπη πάντα είναι η πιο όμορφη.
Και ειλικρινά δεν θα πρέπει να φοβάσαι τίποτα περισσότερο,
από τον άνθρωπο που δεν έχει αγαπήσει ποτέ στη ζωή του