Ώρες ώρες με πνίγει αυτός ο κόσμος, με πνίγει ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ. Όσες μεταφορές κι αν χρησιμοποιήσω δεν μπορώ να ωραιοποιήσω ούτε στο ελάχιστο τη σαπίλα του. Πάσχει από σήψη και πεθαίνει σιγά σιγά. Εγώ είμαι η περίεργη, που προτιμώ την μοναξιά από τις αδιάφορες δήθεν παρέες. Εγώ είμαι η κακιά, που λέω την άσχημη αλήθεια, άσχημα, όπως της αρμόζει. Εγώ είμαι η αγενής, που αρνούμαι να ακούω τις σαχλαμάρες του καθενός. Εγώ είμαι η ξενέρωτη, επειδή δεν αντιδρώ με τον τρόπο που ΕΣΥ θα επιθυμούσες. Εγώ είμαι η εγωίστρια, επειδή θέλω να αγαπώ και να μ΄αγαπούν. Εγώ είμαι η αναίσθητη. Μα και πριν που ήμουν ευαίσθητη σε ενοχλούσε. Κάτι τέτοιες ώρες που με αηδιάζουν τα πάντα, ακόμη κι ο εαυτός μου, εμφανίζονται άνθρωποι από το πουθενά να μου δείξουν ότι υπερβάλω. Άνθρωποι με όλα τα γράμματα κεφαλαία, που είναι ωραίοι μέσα- έξω και φέρνουν το φως στα σκοτάδια μου
Αυτά τα ΦΩΤΕΙΝΑ άτομα μου υπενθυμίζουν ότι μπορεί να είναι εξουθενωτικό και ψυχοφθόρο να παλεύεις να βρεις για εξαιρέσεις μέσα σε μια σκάρτη τυποποιημένη μάζα εθισμένη στα σκατά, αλλά αν τη βρεις ρε φίλε αυτή την εξαίρεση θα αξίζει χίλιες φορές παραπάνω. Αν δεν κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να την κρατήσεις, ήσουν χαμένος από την αρχή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν παρατήσεις τις προσπάθειες, δεν θα τη βρείς ποτέ. Ακόμα κι από δίπλα σου να περάσει, θα σαι τόσο τυφλωμένος από την αμφισβήτηση που δεν θα την αναγνωρίσεις. Θέλει κότσια , το ξέρω, το να ποντάρεις σε κάποιον άλλον, εκεί που είχες μάθει να υπολογίζεις για έναν, τον εαυτό σου. Να αφήσεις την καρδιά να σου μιλήσει, ενώ την είχες τόσα χρόνια στο αθόρυβο. Θέλει πολλά κότσια η Ευτυχία. Αν δεν τα έχεις, μην μπλέκεις με άτομα που θέλουν μόνο να σε βλέπουν να χαμογελάς.