Να μ’ αγαπάς και να με στηρίζεις. Κι όταν πέφτω να με σηκώνεις ολοένα και πιο ψηλά.. γιατί το’ χω ανάγκη σε τούτες τις δύσκολες εποχές που ζούμε.. όλοι το’ χουμε..
Ο κόσμος διακατέχεται από φόβο. Το φόβο του να αφεθεί, να νιώσει, να πιστέψει..
Ναι να πιστέψει..
Ούτε σε εμάς δεν πιστεύουμε πια..
Αντί να δούμε αυτούς που έχουμε δίπλα μας σχεδόν «παντοτινά» δικούς μας.. εμείς ψάχνουμε αιτίες και αφορμές.. Ψάχνουμε να δούμε τι μας φταίει αντί να ζούμε..
Κι αυτή η υπερανάλυση των πάντων..
Για όσα ειπώθηκαν.. γιατί ειπώθηκαν έτσι.. και για τα άλλα που έγιναν.. γιατί έγιναν μ’ αυτόν τον τρόπο.. Και αφήνουμε την αμφιβολία να φωλιάσει στην ψυχή μας και να την στοιχειώσει..
Αμφιβολία για τους φίλους μας, τον σύντροφό μας.. ακόμα και για τον ίδιο μας τον εαυτό..
Αμφιβολία που κατατρώει το μέσα μας και δεν μας αφήνει να αντιληφθούμε και να χαρούμε με όσα όμορφα συμβαίνουν γύρω μας.
Γιατί συμβαίνουν και όμορφα!!!
Απλά και καθημερινά αλλά πολύ πολύ όμορφα, που δεν στερούνται σε τίποτα όλων αυτών των περίτεχνα δεμένων με χρυσή κορδέλα.. που μόλις ανοίξεις το «κουτί» πετάγεται από μέσα με ελατήριο ο ζογκλέρ..
Και τότε εύχεσαι το κουτί να ήταν άδειο..
Ένα άδειο κουτί το γεμίζεις με ότι θέλεις.. ίσως πράγματα που έμειναν για να θυμάσαι ανθρώπους που δεν υπάρχουν στη ζωή σου πια.. ή ακόμη και στιγμές που θα κουβαλάς μέσα σου.. ίσως και άλλα που πήρες από ανθρώπους που ήταν και είναι κοντά σου και που ενδόμυχα θα εύχεσαι να μείνουν ..πράγματα απλά μα τόσο σημαντικά που θες να τα φυλάξεις μη και τα δει κανείς και τα ζηλέψει και προσπαθήσει να στα «κλέψει»..
Με το «κλέψει».. δεν εννοώ να θελήσει με τρόπους να τα κάνει δικά του.. αλλά να προσπαθήσει να στα υπονομεύσει.. να προσπαθήσει να μειώσει την αξία τους στα μάτια σου.. στα δικά σου και των άλλων..
Γι’αυτό σου λέω..
Άνοιξε τα μάτια σου και δες..
Δες γύρω σου.. μα πάνω απ’ όλα δες μέσα σου..
Και τότε σίγουρα θα ξέρεις..!