Θέλω πριν φύγεις αυτή την φορά να μου πεις την αλήθεια του παραμυθιού μας
Μην φύγεις πάλι σαν κυνηγημένος , μην υποκριθείς κάτι που δεν είσαι.
Το μόνο που σου ζητάω είναι να είσαι ο υπέροχος εαυτός σου που είδα εκείνο το βράδυ
Το πρώτο βράδυ που άνοιξε η πόρτα και χωρίς να σε ξέρω χάθηκα μέσα σου
Μην κλάψεις για όσα έγιναν , κλάψε για αυτά που θα έρθουν
Γιατί θα έρθουν και άλλα πολλά , το ξέρεις καλύτερα από εμένα
Θα είμαι δίπλα σου , πάντα θα είμαι μέχρι το αύριο γίνει σήμερα και μας πάρει μαζί του
Αλλά αυτή την φορά ας κλάψουμε μαζί όπως τότε , όπως τώρα…
Θυμάσαι που με ηρεμούσες όταν έτρεμα για όσα έκανες…
Το ίδιο τρέμω, για όσα ακόμη έχεις να κάνεις και σου ζητώ να με ηρεμήσεις
Μόνο εσύ ξέρεις να το κάνεις , μόνο εσύ μπορείς
Μόνο εσύ μπορείς να σταματήσεις τα βήματα των περαστικών
όπου έχω μαζέψει και κινδυνεύω να με πατήσουν νομίζοντας πως είσαι εσύ.
Θέλω πριν φύγεις να με κοιτάξεις στα μάτια και να με χαιρετήσεις
Σαν να είναι η τελευταία φορά που κοιταζόμαστε , ίσως και να είναι…
Ίσως δεν σε ξαναδώ
Ίσως δεν υπάρχει αλήθεια
Ίσως δεν υπάρχεις και εσύ
Για αυτό πριν φύγεις πες κάτι δικό μας
Κοίτα με και μίλα μου στην σιωπή
Ότι πιο αληθινό μου έχεις πει, το έχεις πει στην σιωπή
Ο πιο όμορφος ήχος που άκουσα ποτέ.
Και όταν φύγεις αυτό να θυμάσαι…
Την σιωπή που αφήνουμε πίσω μας.