Ξέρεις αυτό το τέρας που έρχεται κάθε Δευτέρα και φεύγει την Παρασκευή…
Σου βάζει μια θηλιά στο λαιμό και σε τραβάει απ’ το πρωί ως το βράδυ…
Δε προλαβαίνεις, απλά τρέχεις ….
Τρέχεις λες και σε κυνηγάνε …
Καλοκουρδισμένο ρομπότ…
Άγχος, πίεση, γρήγορες και βιαστικές κινήσεις και όλα αυτά γιατί;
Φτάσαμε να ζούμε για τα σαββατοκύριακα ,τις υπόλοιπες μέρες απλά επιβιώνουμε γεμάτοι ελλείψεις, γεμάτοι ενοχές…
Γιατί ο χρόνος δεν αρκεί, δε φτάνει…
Στερούμαστε τους ανθρώπους μας, τους φίλους μας…
Τον εαυτό μας…
Χιλιάδες ενοχές κυκλώνουν το μυαλό μας…
‘Ότι κι αν κάνουμε δε μας είναι αρκετό…
Δε φτάνει…
Ξεχνάμε κάτι βασικό να ζήσουμε, να χαρούμε, να δημιουργήσουμε…
Να ομορφύνουμε τη ζωή μας…
Να βρούμε χρόνο για μικρές εσωτερικές αποδράσεις…
Για έρωτα, για φίλους, για όσους μας νοιάζονται και μας αγαπούν…
Αυτό το τέρας είναι ύπουλο μαμά…
Αν το αφήσεις μπορεί να σε χορέψει στο ταψί του…
Να σε κατευθύνει…
Να σε κατασπαράξει…
Δε μ’ αρέσουν τα καλούπια μαμά…
Με σφίγγουν δε χωράω…
Δε θέλω τον αυτόματο πιλότο…
Θέλω εγώ να κουμαντάρω το τιμόνι…
Δε θα με φάει το τέρας μαμά …
Δε θα τ’ αφήσω…
αυτή η μάχη δεν πρέπει να χαθεί…
Cover Photo by Dimitris Kalogeris