Διάβασα πρόσφατα ένα κείμενο σε μια στήλη αναγνωστών μεγάλου free press εντύπου…
Έλεγε ο συγγραφέας…
«Αν μας πείτε (εσείς γυναίκες) πως έχετε πάει με δύο-τρεις πριν από μας, εντάξει. Αλλά αν έχετε πάει με οκτώ, τότε σίγουρα θα σκεφτούμε πως είστε πεταχτούλες».
Μ’ έπιασε κλαυσίγελος!
Αστείο και μόνο σαν σκέψη… πεταχτούλες! Κι από την άλλη τόσο γεμάτο υποκρισία που μου έφερε θλίψη.
Γιατί, σαν άποψη όλο αυτό είναι πολύ, απείρως υποκριτικό. Δεν ξέρω πολλούς μόνους άνδρες που θα τους καθόταν φάση και θα έλεγαν όχι. Συμπεριλαμβανομένου εμού. Κι αν την επόμενη μέρα – για να μην πω την επόμενη ώρα – τους καθόταν ακόμα μία φάση… πάλι δεν θα έλεγαν όχι. Αχ, πεταχτούληδες… ή μήπως όχι; Μήπως αυτό λέγεται βαρβατίλα; Ε, ναι… άλλο ο άνδρας και άλλο η γυναίκα… Το έλεγε και κάποιος συμφοιτητής στο μεταπτυχιακό… Δεν είμαστε ίδιοι. Ο άντρας δίνει. Η γυναίκα παίρνει… είναι πιο βρώμικο να παίρνεις.
Όμως, δεν ξέρω πολλά STDs που να διαλέγουν μόνο γυναίκες. Επίσης, δεν ξέρω γιατί οι γυναίκες δεν πρέπει να αισθάνονται τον έρωτα στο κορμί τους, γιατί δεν πρέπει να ποθούν και γιατί αν ποθούν πρέπει να το καταπιέζουν ή να το κρύβουν.
Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, το εγώ και το εσύ δυο πράγματα άλλα… Υποκρισία. Κοινωνική και θρησκευτική υποκρισία που έχει εμπεδωθεί στις συνειδήσεις των εύκολων θυμάτων, των εύπιστων και των ρηχών ανθρώπων.
Συνεχίζω με λίγη αριθμητική. Μια γυναίκα που έχει πάει με οκτώ, είναι πεταχτούλα. Μια γυναίκα που έχει πάει με τριάντα; Ή με εκατό; Το δίχως άλλο είναι πουτάνα! Κι όμως, ακόμα θυμάμαι έναν φίλο να λέει «Εγώ αν δεν πάω πρώτα με εβδομήντα, δεν παντρεύομαι»! Όχι, όχι! Αυτός απλά ήθελε να προετοιμαστεί για έναν σωστό γάμο αντλώντας κοινωνική γνώση… Δεν ήταν πεταχτούλης. Εξάλλου, αρσενικό αντίστοιχο της λέξης «πουτάνα» δεν υπάρχει.
Κι όμως, κι όμως… δεν είναι ο σεξισμός ή η φαλλοκρατία το πρόβλημα. Καθόλου μάλιστα… Όλο αυτό δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα… Η χυδαία μεροληψία υπέρ του άνδρα, το εξωραϊσμένο ντύμα της δήθεν προστασίας και σεβασμού του γυναικείου σώματος, δεν είναι παρά αποτέλεσμα λάθος αντιληπτικών προτύπων. Γιατί και το γυναικείο σώμα έχει ανάγκη τον οργασμό… κι υπάρχουν πολλοί τρόποι να το προστατέψει κανείς πέρα από την καταναγκαστική αποχή.
Η πουτανιά δεν έχει σχέση με την ποσότητα. Καμιά. Μια γυναίκα μπορεί να έχει μόνο ένα ταίρι σ’ όλη της τη ζωή και να είναι πουτάνα. Αν ο λόγος και η ύπαρξη αυτού του έτερου μισού είναι η εκμετάλλευση. Από την άλλη, μια άλλη γυναίκα μπορεί να έχει κοιμηθεί με πολλούς… με πάρα πολλούς, κι όμως να παραμένει αθώα και αγνή. Διότι δεν θέλει να κάνει κακό. Διότι ζει χωρίς επιτήδευση. Διότι δεν εκμεταλλεύεται τους άλλους ανθρώπους.
Όχι, το σεξ δεν είναι βρωμιά. Είναι άγγιγμα, ναι! Αλλά και το κράτημα του χεριού δεν είναι; Α! Χαχα! Σας είδα έτοιμους να επαναστατήσετε γατάκια του καθωσπρεπισμού! Ήδη σας ήρθε στο μυαλό μια πληρωμένη απάντηση για να με βάλετε στη θέση μου. Κι εγώ θα σας απαντήσω… Μήπως το φιλί δεν συνεπάγεται ανταλλαγή βιολογικών υγρών; Γιατί είναι διαφορετικό και λιγότερο βρώμικο; Σκέφτομαι το κακό που έχουν κάνει οι θρησκείες στις κοινωνίες κι έπειτα σκέφτομαι το «Ιmagine» του Lennon. Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος…
Όχι, δεν είναι κακό το σεξ. Ξορκίστε το… Είναι ένα πολύ κοντινό χάδι σε μια πολύ προσωπική στιγμή. Είναι αμοιβαία χαρά. Είναι βαθειά και ειλικρινής γνωριμία.
Βέβαια, και αποποιούμαι αυτή την ευθύνη (!), εγώ δεν προτείνω σε κανέναν ν’ αρχίσει να πετάει από λουλουδάκι σε λουλουδάκι και να δοκιμάζει ό,τι γύρη υπάρχει τριγύρω. Δεν το υπονοώ και δεν το προτείνω. Γιατί αν υπάρχει ένας «καλός» τρόπος να κάνει κανείς σεξ, αυτός είναι από έρωτα. Κι όπως είπε ο Μάρκες, «Κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τί θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα».
Τελικά, πόσοι εραστές; Και πόσοι αγαπημένοι; Και γιατί η πεταχτούλα δεν είναι καλή;
Αφήστε την μπακαλική και μη μετράτε εραστές σαν τα κουκιά! Το θέμα είναι στον τρόπο που αισθανόμαστε όταν είμαστε με κάποιον άλλο. Χαμογελάει όταν τον φιλάμε; Μας κάνει χαρούμενους; Είναι πιστός; Κι αν τελικά μας αρέσει, αν μας κάνει, τί σημασία έχει το παρελθόν; Το παρελθόν που τελικά έπλασε τον άνθρωπο που έχουμε μπροστά μας;
Οι άνθρωποι δεν κρίνονται με αριθμούς… κι αν κάποιος επιμείνει θα του πω να δει τους περασμένους εραστές σαν τα χρόνια που πέρασαν απ’ τη ζωή ενός κρασιού…