Έτσι ίσως για να έχει πιο πολύ σασπένς ανακαλύπτοντας το, μόνοι μας… Σαν κάτι κουτιά που ανοίγουμε και βγαίνει ο «ζονγκ» από μέσα, ένα τέτοιο πράμα …
Ο δρόμος προς την πραγματικότητα είναι μακρύς και καθόλου στρωμένος με ροδοπέταλα…
Απλά εμείς είμαστε στη φάση του ονείρου και της άρνησης και δεν το καλοκαταλαβαίνουμε…
Και μεταξύ μας δηλαδή πάνω στο σύννεφο είναι εξαιρετικά αναπαυτικά..
Πόσες φορές δεν αναρωτιόμαστε:
-Γιατί κανείς δε μας προετοιμάζει ψυχολογικά για το κακό που θα ανταμώσουμε αργότερα;
-Για το κακό που θα φλερτάρουμε μαζί του;
-Για το κακό που θα μας προκαλέσουν αλλά ακόμη και γι αυτό που ίσως εμείς οι ίδιοι κάποια στιγμή να προκαλέσουμε, άλλοτε ηθελημένα και άλλοτε άθελα μας;
Όμως πιο πολύ ξέρεις, μας τρομάζουν οι άνθρωποι…
Οι άλλοι άνθρωποι ,αυτοί που γνωρίζουμε μεγαλώνοντας και θέλουμε να ξεχάσουμε την ύπαρξη τους…
Ανισόρροποι άνθρωποι ψάχνουν σε σένα για να βρουν τη δοκό ,της δικής τους ισορροπίας…
Ο αγώνας για την ισορροπία είναι σκληρός και δύσκολος…
Μέσα στην ανικανότητα τους ,θα τους δεις να κρέμονται από πάνω σου και άλλες φορές πάλι να σέρνονται δίπλα σου…
Ψάχνουν τα θέλω τους στα δικά σου θέλω…
Αγνοούν παντελώς πως μπορείς να αισθάνεσαι ή τι μπορεί να σου προκαλούν…
Σαν αρπακτικά κοράκια κοιτάζουν να αρπάξουν από σένα τα πιο όμορφα στοιχεία σου ,αυτά που οι ίδιοι πλήττουν τρομερά να αποκτήσουν μόνοι τους για τον εαυτό τους…
Έτσι πιάνουν σφιχτά το φτυάρι και ξεκινούν το θάψιμο…
Θάβουν, ξεθάβουν και τούμπλαλιν…
Φτύνουν και γλείφουν, γλείφουν και φτύνουν σε τρελό ρυθμό σε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι …
Παίζουν μαζί σου αδιαφορώντας για τα αισθήματα σου…
Αρκεί να πάρουν αυτό που θέλουν, για όσο το θέλουν και με τον τρόπο που το θέλουν…
Και μόλις βαρεθούν το παιχνίδι τους και το εξαντλήσουν πάνε στο επόμενο…
Αρκεί να έχουν πάντα κάτι ν’ αρπάξουν…
Κάποιον να πατήσουν για να φανούν στα μάτια τους πιο δυνατοί, για να ανεβάσουν έτσι λιγουλάκι το γόητρο τους…
Και το αστείο φιλαράκι ξέρεις ποιο είναι;
‘Ότι νομίζουν πως σε εξαπατούν, πως κάνουν κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα…
Του τύπου: «κοίτα με τι μάγκας που είμαι, ανέβηκα στο Έβερεστ»;
Που πας ρε «Καραμήτρο»;
Και εσύ τους καμαρώνεις φυσικά που τους άφησες να παίξουν με τα νεύρα σου και την υπομονή σου…
Γιατί ανέκαθεν σου έλεγαν πως πρέπει να είσαι ευγενικός και να κρατάς τα προσχήματα…
Εκεί σου ανεβαίνει η πίεση «21» και σου έρχεται να βάλεις τα προσχήματα και το επίπεδο σου μαζί μπουρλότο και να ησυχάσεις….
Τότε αποφασίζεις να ακολουθήσεις την τεχνική του «κουφού γουρουνιού», όπως λέει και ένα πουλάκι και να ξεμπερδεύεις…
Γιατί στην τελική εσύ τον εαυτό σου μια χαρά τον εφοδιάζεις, τον καλλιεργείς αλλά δυστυχώς δε μπορείς να αλλάξεις τελικά τον κόσμο…
Αλλάζεις την οπτική σου γωνιά και σταματάς να καταπίνεις αμάσητο το παραμύθι του καθενός…
Φτιάχνεις το δικό σου αληθινό παραμύθι και επιλέγεις σ’ αυτό να τοποθετήσεις όσους σ’ αγαπούν και σε νοιάζονται πραγματικά και μόνο…
Δυστυχώς οι κακές μάγισσες δεν είναι μόνο ουτοπία…
Κάποιοι θα έχουν το ρόλο της νεράιδας και του ξωτικού και κάποιοι το ρόλο του κακού λύκου….
Και στην τελική για να βρει ς και την υγειά σου…
Άσε τους άλλους να πιστεύουν αυτό που θέλουν για σένα, κάποιοι σε ξέρουν, κάποιοι θέλουν να σε μάθουν ή τουλάχιστον προσπαθούν και κάποιοι δεν θα μπουν ποτέ σ’ αυτή τη διαδικασία, ίσως και να σαι αρκετά φαρδύς για το στενό μυαλό τους, ποτέ δε ξέρεις…
Λύκε, λύκε είσαι εδώ;