Οι μέρες περνούν αδιάφορα –οι νύχτες κρατούν μια αιωνιότητα.
Κάθε μέρα την ίδια διαδρομή μέχρι να φτάσει η νύχτα. Άραγε, γιατί την νύχτα φαίνονται όλα τόσο βαριά , σκοτεινά και δύσκολα? Πάλι περιμένω το φως για να ηρεμήσω –να ζεσταθώ. Η νύχτα με γοητεύει αλλά με τρομάζει -ξυπνούν οι πεθαμένες μνήμες που κάποιος βάφτισε ανάμνηση – ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη. Ξυπνούν και παίζουν το πιο σκληρό παιχνίδι. Δεν μπορείς να κερδίσεις, παίζεις γνωρίζοντας από την αρχή πως θα χάσεις – άνισο παιχνίδι.
Όπως όλα τα παιχνίδια που δεν επιλέγεις να παίξεις αλλά με έναν περίεργο τρόπο παίζεις. Έτσι και οι πεθαμένες μνήμες, σε βάζουν στην μέση και αρχίζουν να σε πυροβολούν με λόγια, εικόνες, μυρωδιές…
Γελάνε δυνατά και μετά φεύγουν σαν τους καλεσμένους που πέρασε η ώρα και σε αφήνουν να κοιμηθείς. Πώς να κοιμηθείς… Αυτή η νύχτα είναι πιο δύσκολη από κάθε άλλη, δεν ήρθαν οι πεθαμένες μνήμες αλλά εσύ.
Εσύ που μου ζητάς να ζήσω χωρίς εσένα δίπλα σε εσένα -να δημιουργήσω νέες πεθαμένες μνήμες που αύριο θα παίζω μαζί τους το ίδιο παιχνίδι περιμένοντας το φως… Όχι σήμερα , όχι αυτή την νύχτα , όχι άλλες πεθαμένες μνήμες, τελειώσαμε.