Που είναι η αθωότητα, χάθηκε στη θρανία;…. Λες και τα συναισθήματα γίνανε τιμωρία..
Που ναι τα χρόνια τα όμορφα, που κοίταζες στα μάτια…
που ερωτευόσουνα τρελά και κι όλα φαινόταν άσπρα…
Έπεφτε το αστέρι σου κι ήταν η ευχή σου, χάριζες το σώμα σου κι ήταν κι η ψυχή σου…
….τον κοίταζες και μπορούνες να δώσεις τη ζωή σου….
Οι μέρες σου μυριζανε όμορφα καλοκαιριά κι
οι νύχτες σου ολόγιομες σ’ ένα ζευγάρι χεριά…
Φταίει η ηλικία μας, η λέξη εμπειρία… που έκανε τον έρωτα να μοιάζει παρωδία
Καχύποπτο κι απαξιωτικό , γεμάτο αμφιβολία
για καθετί το όμορφο που έρχεται στη πορεία…
Δικό σου το λευκό χαρτί …συ γράφεις ιστορία
μα μη ξεχνάς στο καθετί να ψάχνεις την ουσία …
κι όσο μπορείς να αγαπάς …
….αυτό είναι η πεμπτουσία…