Ξέμεινα-προς το παρόν-από εγωισμό προς ικανοποίηση.
Δεν έχω την ανάγκη να μ΄ερωτευτούν,αλλά την ανάγκη να ερωτεύομαι.
Γι΄αυτό μη σε νοιάζει,γιατί έτσι θα σ΄αφήσω να μου πεις
πως ξέχασες να μ΄ ερωτευτείς.
Θα το δεχτώ και θα το πιστέψω όπως πίστεψα-χωρίς στάλα αμφιβολίας-
στη δύναμη της μοίρας που σ΄έφερε μια μέρα για να μου θυμίσει πως:
-Ο κόσμος δεν είναι μικρός και συμπτώσεις δεν υπάρχουν,
παρά μόνο κάποιες επιθυμίες που το μέγεθός τους τις έκανε προσευχές
και κάποιος ήταν εκεί για να τις ακούσει.
Ξέρω,είναι ζόρικο να σ΄ερωτεύεται κανείς, μα άσε με να σου δείξω τον εαυτό σου.
Ξέμεινα-προς το παρόν-από ύπαρξη ανέφικτου.
Μου δημιουργήθηκε η επιθυμία της λάμπας που τρεμοπαίζει.
“Θα σβήσει; Δε θα σβήσει;”
Έτσι κι εγώ αρέσκομαι στην κατάστση του: “Υπάρχεις; Δεν υπάρχεις;”.
Ο απτός έρωτας-το συναίσθημα που αναγκαστικά κυλά μαζί με το χρόνο
εγκλωβισμένο σ΄ένα μόνιμο παρόν-είναι το εμπόδιο της μόνιμης επιθυμίας.
Η πραγματική επιθυμία τού ανθρώπου σταματά εκεί που ξεκινά η ανταπόκριση.
Είναι στη φύση μας το αβέβαιο να μας γοητεύει,
να μας κρατά κολλημένους πάνω του.
Είναι στη φύση μας η επιθυμία να μηδενίζεται
για να προκύψει μια νέα,αβέβαιη,μη ανταποκρίτρια.
Είναι στη φύση τού ανθρώπου
κρυφά ν΄ αναζητά το ενδιάμεσον της ευτυχίας και της δυστυχίας.
Μια ζωή κυνηγάμε να ικανοποιούμε εγωισμούς,
με τη συνέπεια οι πραγματικές επιθυμίες μας να χάνουνε το δρόμο τους.
Αυτό σημαίνει “ικανοποίηση εγωισμού”:
-Η πραγμάτωση μιας επιθυμίας που αποπροσανατολίστηκε.
Δε θα σε κουράσω.Θα ΄μαι σύντομος.
Ξέμεινα-προς το παρόν-από εγωισμό προς ικανοποίηση.
Δεν έχω την ανάγκη να μ΄ερωτευτούν,αλλά την ανάγκη να ερωτεύομαι.
Ξέρω,είναι ζόρικο να σ΄ερωτεύεται κανείς,μα άσε με να σου δείξω τον εαυτό σου.